Filmkwartet: 'Avant l'hiver'
Afgelopen zaterdag wist ik terug enkele letsers (Nadia, Maartje ofte Tine en Katrien DB) warm te maken voor een filmkwartet, in feite was het een kwintet, maar één deelneemster (Corinna) ging mee voor de fun omdat ze al twee kwartetten had gedaan. En ‘fun’ hebben we zeker gehad. Hoewel de film in de pers lovende kritieken krijgt, waren de meningen bij de letsers toch verdeeld. Niet iedereen vond het verhaal even geloofwaardig (hoewel we het er ook over eens waren dat de werkelijkheid vaak de fictie overtreft in onwaarschijnlijkheid). Avant l’Hiver is de nieuwste prent van Philippe Claudel met als hoodrolspelers Daniel Auteil, Kristin Scott Thomas, Richard Berry en Leiïa Bekhti. Iedereen was het er wel over eens dat dat allen keigoede acteurs zijn, zoals gewoonlijk in films waren de vrouwen heel mooi en de mannen wat minder, maar die moesten het dan weer van hun charmes hebben. De film was goed gemaakt, mooie fotografie en prachtige muziek (oa Me ciamo no Mimi uit La Bohème… of was het uit La Traviata ? ;-) )
Ik vond de volgende recensie van de film en zou het zelf niet beter kunnen vertellen :
Een overwerkte chirurg ondervindt na de ontmoeting met een mysterieuze vrouw dat zijn leven op routine en rede steunt. Wat volgt is geen klassieke midlife-crisis, maar een door onbestemde verlangens gestuurd zoeken naar een manier om het leven te voelen in plaats van het te overdenken. Protagonist Paul (Daniel Auteuil, wars van ijdelheid) vervreemdt langzaam van zijn omgeving, maar ook van zichzelf.
Schrijver en filmmaker Philippe Claudel beschrijft deze mannelijke (r)evolutie sierlijk en romanesk. Het overdachte scenario verweeft het drama mooi in dagelijkse gebeurtenissen, waarbij de onvoorspelbaarheid groot is maar elk voorval desondanks weinig verrast. De psychologische uitdieping vloeit ongemerkt voort uit schijnbaar banale taferelen.
Het is echter niet alleen de penopauze die de dienst uitmaakt. Ook de mensen rondom Paul blijken iets onder hun pantser zitten hebben. Ek personage wordt in een andere mate ontbloot. Kristin Scott Thomas verweert zich dapper tegen het wat stereotiepe gegeven van verveelde doktersvrouw die ontrouw vermoedt.
Een boeket rode rozen zorgt al snel voor een eerste weerhaakje in de plot, maar los daarvan voelt de film aanvankelijk wat mak en filmisch weinig markant aan. Avant L'Hiver blijkt je met zijn gestroomlijnde vertelling echter snel voor zich te winnen. De zoektocht van een wat verdwaasde zestiger naar een houvast in zijn leven en het daarbijhorend kijkje op het doen en laten van een gezin uit de hogere middenklasse, biedt verteerbaar maar in zekere zin toch urgent kijkvoer, in de traditie van een aantal grote Franse cineasten.
De indringendheid van zijn debuutfilm Il y a longtemps que je t'aime blijkt nogmaals moeilijk te evenaren, maar het is duidelijk dat Claudel wat te vertelllen heeft en dat wellicht nog enige tijd zal blijven hebben.
Door de verrassende ontknoping op het einde van de film bleven wij kwartetters wat verdwaasd achter in de cinemazaal. (foto 1 – P1010269).
Daarom werd besloten de film wat te herkauwen onder het nuttigen van een natje en een droogje, dat vonden we, na een gezellige wandeling door het centrum van Gent, in het reiscafé Mosquito Coast, alwaar de namen van de chocomelk wel héél exotisch klinken. (foto 2 P1010271).
Zoals dat gaat op café, werden behalve de film en de laatste letsnieuwtjes ook de grote dingen des levens besproken, daarmee was het plots wel heel laat geworden, en begonnen de oogleden zwaar te worden en werd al eens wat gegeeuwd. (foto 3 P1010273).
’t Was alweer een fijn kwartet, we hebben ervan genoten !
Conny
Geen opmerkingen:
Een reactie posten