Kwartet 15: Betogen in Brussel

Er was eens een letser die las in de “Wereld Morgen”

over Monsanto en genetisch gedoe

ze dacht : wel ik moet naar Brussel toe

protesteren, ja maar  waar en hoe?

iemand zei : “ maak je geen zorgen!

Bij lets vind je een oplossing voor elke vraag

Post een mailtje, liefst nog vandaag.

Enkele uren later al enkele medestanders gemeld

Lyra, Sabine en Sabine

De volgende dag al acht letsers geteld

Kathleen, Griet en Carine

en ze waren compleet met Lut, Judith en Bart

Die bewuste zaterdag aan het station om drie uur min kwart

ik ben, wie ben jij, nieuwe gezichten, vlug kennis gemaakt

2 x 4 letsers werden door de boodschap  geraakt

Zij vonden dat Monsanto niet smaakt

Met twee sympathieke heren  verbroederen

in ons gezellig mini-letscafé op de trein

over hoe symbolisch of dwingend stropkes kunnen zijn

diensten,plantjes, hergebruik groot of klein

Wij laten het milieu niet zomaar verloederen!

djembé’s, zon,sfeer, een bont gekleurde stoet

van Beurs  tot europese wijk te voet

hoog in de lucht liet Bart  zijn bijtje zoemen

de T-shirt van fotograaf Martin ook nog vernoemen

toffe letsers en nieuwe mensen een geslaagde activiteit

daarvan heeft niemand die het waagde spijt!

Bedankt aan iedereen !

Carine Van Eetvelde, Sabine Huyghe, Griet Deforce, Bart Dhaluin, Judith Verween (partner van Bart), Sabine De Pauw, Kathleen Vagenende, Lut Coene

en Martin was bereidwillige fotograaf

en we werden vergezeld van vader en zoon, familie David

tot een volgende lets

Kwartet 14: muziek!

Het was zondagnammidag .Ik stond hen op te wachten voor een paar uurtjes musiceren .één voor één kwamen ze binnen gedruppeld (neen neen het was niet aan het regenen).We werden wel afgeleid door Willi het mini hangbuikzwijntje van de Korhoenstraat die als het mooi weer is van z’n baasje op z’n gemakje z’n wandelingetje mag maken in ons straatje en iedereen besnuffeld en nog het liefst nog een aai krijgt en wat lekkers.Astrid het dochtertje van Veerle gaf hem een wortel .Dan werden m’n gasten binnen verwelkomt door m’n 2 parkietjes Seki en Didi die m’n gasten eerst goed bestudeerden en vonden dan dat het oké was.Toen konden we beginnen .T’ja beginnen dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan .Eerst had ik twee eigen nummers gespeeld om er in te komen .Het zat er nog goed in want ik had de vorige dag examen gedaan.Maar dat was niet echt geschikt om samen te doen .Lien had ook iets mee maar dat was het ook niet .Toen vonden we het nummer nummer” Fly me to the moon “en iedereen kon dat, daar zijn we een tijdje mee zoet geweest.Eerst wat geklungel van mij op de piano (ik kan niet zo direct van t’blad lezen) toen hebben we

de rollen omgekeerd Lien aan de piano en Veerle en ik zang en Tinne dwarsfluit .Na een tijdje was het tijd voor iets anders maar wat!! Ben dan maar iets op de piano beginnen spelen + een melodietje gezongen en toen kwam Lien erbij met viool en Veerle en Tinne de backings en we hadden een liedje.Uit pure improvisatie en niet te vergeten met de hulp van m’n 2 muzikale vogeltjes die gretig en vol inthousiasme meezongen en rond ons oren vlogen.Ik heb het zelfs opgenomen en het klinkt niet slecht.Foto’s ja ik ging foto’s nemen ,Astrid wou ook wel maar we hebben er maar 2 want m’n geheugenkaart zat vol of zoiets (ik ken daar niet veel van) maar 2 is beter dan geen.Toen was het tijd om te vertrekken alé voor Lien,Veerle en Tinne en kleine Astrid.Ik vond het leuk al was er wel wat stress bij mij omdat ik  het goed wou doen.

Katrien 

Kwartet 13: Côté Jardin

Of Acht kleine Letstertjes…toen waren er nog vier

Meewind, dat zit alvast mee.
Toegegeven, het vergde even moed om op de fiets te springen op deze grijze winterlentedag voor Côté Jardin, mijn allereerste Letskwartet.
Bij aankomst zie ik een mij onbekende vrouw op een bankje vriendelijk kijken naar mij. “Zou zij…”. Nee, zij kan niet tot het kwartet behoren, want ze bevindt zich niet op de plaats van afspraak. Vriendelijk terugkijkend loop ik haar voorbij om in de inkomsthal van het STAM op zoek te gaan naar het kwartet. Achter de met cybertoestellen geblinddoekte tastende mensen, ontwaar ik twee gezellig pratende dames.
“Letsers?” luidt mijn vragende begroeting.
“Ja, is dat dan zo goed te zien?” vragen Els en Chris lachend.
“Mja, eigenlijk wel…”

Binnen de minuut worden we opgespoord door Brenda die ons kwartet compleet maakt.
Op zoek naar een geschikte picknickplaats! In het gras? Toch maar niet, want het ligt er nogal nat bij en echt warm is het ook niet.
We begeven ons naar de overzijde en staan net niet opnieuw op straat.
In de bar naast de concertzaal ontmoeten we een door twee van ons bekende incognito Letser, wat ons sterkt in de overtuiging dat we ons onder goed volk bevinden.
Aan het enig overgebleven vrije tafeltje in de hoek genieten we van onze binnenhuispicknick. Het concert, dat noodgedwongen in de concertzaal plaatsvindt, kunnen we op een scherm meevolgen.
De niet-Letser, doch veelvuldig in aanraking met aanstormende Letsers gekomen, Stefan zorgt voor een intermezzo. Stefan heeft geen gsm, wat het voor zijn omgeving soms moeilijk maakt om hem te verwittigen als die niet tijdig op de afspraak kan komen. Niet getreurd, in noodgevallen kan er altijd een andere Letser ingeschakeld worden om hem op de hoogte te brengen van het laatste nieuws. Aangezien hij nu weer met één van ons heeft afgesproken, komen we spontaan op het idee er een voor hem onbekende Letser op af te sturen. Met plezier wijd ik me aan deze taak, een plezier dat dubbel beloond wordt als Stefan een halve meter in de lucht springt. Grote hilariteit aan onze tafel als Stefan vertelt dat hij minstens verwacht had zijn Letster gevloerd op de grond te zien.
Na dit interludium genieten we van het mooie geluid van twee harpen die gracieus bespeeld worden door Eva Tebbe en Ekaterina Levental van Duo Bilitis.
Onze dag kan niet meer stuk.

Gastblog van Ilona vanuit USA

20 mei: Redevoering van een rebel

We kregen deze ochtend een echt Gerson ontbijtje. Dat was thuiskomen na die afgelopen 24 uur rommel eten op vliegtuig en omgeving. Havermoutpapje met gedroogde geWeekte vruchten en een sapje. Hoewel ik in de vlieghaven van Georgië ook de lekkerste fruitsla heb verorberd aller tijden. Niet vanwege de samenstelling, maar omdat het fruit danig rijp proefde; nog nooit heb ik zo een lekkere ananas gegeten, zo'n pompelmoes en hemelse mango. Echt lokaas!

Het hoogtepunt van de dag én van de opleiding is toch de ontmoeting met Charlotte Gerson, de 91-jarige dochter van dokter Gerson, en mogelijks de meest gefotografeerde dame van haar leeftijdscategorie. Het enthousiasme, de scherpzinnigheid en humor waarmee ze haar publiek weet te boeien, liggen nog hoger dan ik verwacht had.
Ze houdt zich tot op de dag up to date over alles wat enigszins met gezondheid zou kunnen te maken hebben.

Voor vandaag citeer ik jullie een paar zinnen uit haar voordracht:


#Heel wat mensen komen bij Gerson aankloppen als de dokters zeggen dat ze niets meer voor jou kunnen doen.... Tégen jou , knipoogt ze...

#Dokter Gerson lag op zijn 25 jaar gemiddeld 3dagen in bed met migraine en wou liever sterven indien hij zichzelf niet zou kunnen genezen.

#In zijn opleiding geneeskunde had hij nooit iets gehoord over voeding , is dat niet iets voor koks in plaats van voor dokters ? Maar het was met voeding dat hij zichzelf genas. Hij at weken aan een stuk enkel appel, in alle vormen klaargemaakt, en had toen voor het eerst geen migraines. Zo probeerde hij alle voeding stuk voor stuk uit, en vond zo proefondervindelijk zijn " zenuwdieet" uit. Uitgetest op zijn patiënten genazen deze ook 'toevallig' van al hun andere kwalen, zijnde TBC, als plezante bijwerking bij zijn dieet. Daaropvolgend deed hij in samenwerking met een plaatselijk hospitaal de proef bij 450 TBC patiënten, waarvan 446 volledig genazen. Hij bestreed nochtans niet de symptomen, nog enige ziekte. Het was het weer aanwakkeren van ons eigen gezondheidsmechanisme wat genezing teweeg brengt.


#Een van de grootste zonden die leiden tot vergiftiging en kanker is het gebruik van zout in de bereiding van voedsel. Maar hoe kunne we dan ons zoutgehalte op peil houden ? Omdat onze lieve heer in al het plantaardige voedsel de juiste verhoudingen van natrium en kalium heeft gestoken, op voorwaarde dat het vers wordt gegeten. Ook hebben we 52 verschillende mineralen nodig, die zitten enkel in de niet met kunstmeststoffen opgefokte groenten.

#Verder kregen we nog eens het hele verhaal van de farmaceutische maffia en de GMO over ons heen, met de woorden dat het geen zin heeft om op straat te komen tegen Monsanto, die wereldmacht zal nooit vergaan. Om te genezen moet je zelf je eten klaarmaken omdat alleen dat geneest, en het liefst nog zelf kweken in je eigen tuin.

#Hoe dom moet je wel zijn om je gezonde borsten te laten amputeren. Na onderzoek is gebleken dat bij deze vrouwen de borstkankercellen zich toch gaan ontwikkelen in ander weefsel. Toch wel vreemd dat ze nog nooit gezonde teelballen hebben geamputeerd, of beter: het preventief verwijderen van hersenen wegens veroorzaken van schade aan de bevolking.

#Vaccinatie bij baby's onder de 7maanden hebben geen zin, gezien het kind op dat moment helemaal nog geen immuniteitsysteem ontwikkeld heeft. Het is zuiver hersenbeschadiging. (Tussen haakjes, naast mij in de klas zat de grote Dokter rebel Suzanne Humphries, die wetenschappelijke artikels schrijft over de vaccinatieschade. Leuke vrouw om savonds met te gaan stappen trouwens...)

#Tandvullingen zouden niet giftig zijn in de mond, wel er buiten.... ' Yeah right'

#Geen dierlijke eiwitten is geen artritis op je oude dag, en ze toont haar prachtige handen met lange sierlijke vingers.

#Ouderdomsdiabetisch is te gek om erover te praten, het geneest met de Gersontherapie als aangenaam nevenverschijnsel .
#Cholesterol houdt tegen dat de voeding onze cellen bereikt. Cholesterol verdwijnt op 5 tot 8 dagen als je het Gersondieet volgt.

#In de Gersonkliniek zijn alle mensen op een paar dagen van de morfine af. Het verschil ligt hem in de keuken van Gerson en die van alle andere hospitalen.

#Good luck and all the best.


Een feit is zeker, Charlotte is een rebel en al haar volgelingen hebben gelijkaardig bloed in de aderen stromen.

Zonet kwam ik te weten dat er nog geen Belgen de opleiding gevolgd hebben, en men vroeg me hoe het gesteld is met de wetgeving omtrend de gezondheidszorg in België op dit vlak. Voedingsadvies behoort zeker tot de taak van de osteopaat, zonder twijfel. Hoewel... 30 jaar geleden hebben ze ook eens alle osteopaten in de gevangenis geworpen wegens onwettig uitvoeren van.... wat ze nu gaan erkennen. Maar ik zou gerust een paar weken in quarantaine willen verblijven om eens al die boeken te kunnen lezen, en te mediteren en zo. Wat ik het meest zou missen zijn mijn groentensapjes. Jullie komen me alvast wel eens bezoeken in de nor hé ;-)

Tot morgen!

Ilona

Gastblog van Ilona vanuit USA

19 mei: Goede reis :-)

5:10 is het eerste wat ik zie nadat het trommelgeroffel me al tien minuten op appel roept uit mijn korte nacht. De koffie stond al klaar van gisteren want het wordt een lange dag, we vliegen vandaag achteruit in de tijd, want iets na 18u plaatselijke tijd ( dat is 4u zondagochtend Belgische tijd) land ik in San Diego, Californië, voor deel 1 van mijn nieuwe opleiding als Gerson practitioner, naast mijn dagdagelijkse werk als osteopaat. ( De Gersontherapie is "The cure of advanced cancer bij diet therapy. )

De groentjes waren al gewassen, ik heb ze maar door de slowjuicer te draaien als één van mijn trouwe ochtendrituelen. Vandaag heb ik mijn godendrankje aangelengd met vers gemaakte kombucha, een echte greenshot dus. Mijn havermoutontbijtje kan ik ondertussen al niet meer missen, dat kon ik een jaar geleden niet geloven. De dagelijkse dankbaarheid gaat uit naar het heerlijke water dat door de douche stroomt, waarmee zouden we ons anders wassen mocht dat er niet zijn? Het is drie minuten voor 6u30 en ik huppel net gekleed door de gang. Stany staat al aan de voordeur zie ik nu. Een betrouwbare letser dacht ik gisterenavond, die moet ik niet nog eens vragen of hij me niet zal vergeten ophalen, hij staat er. Ik voel me net een princesje die door haar papa wordt opgehaald en naar het station wordt gebracht. We spreken af op hetzelfde plein, andere tijd, waar ik weer zal opgehaald worden binnen negen dagen.

Met een goed gevoel sporen we naar Brussel Aeroport. Tiens , ik schrijf "we", ik ben nochtans alleen op stap. De zoete geur van vanille en suiker, een kunstmatige coctail van parfumes met op de achtergrond de chemicaliën van de poetsdienst en een best draagbare mengelmoes van mensengeur alom overvalt me als een begroeting op de luchthaven. Ik ga voor het laatste en tracht in te tunen op al die zielen die net als ik op de vlucht zijn, naar ergens. Kan ik dan geen glimlach vangen? Nergens ? Niemand?

Het wordt Gate B5 : destination Atlanta, als tussenworp naar Californië. Een vriendelijke man van middelbare leeftijd stelt zichzelf voor als veiligheidsagent en zegt me een paar vragen te willen stellen. Naast hem staat een jongere niet onknappe collega die effe meevolgt. We worden onderbroken door een vrouwelijke collega die zegt dat ze haar teen heeft pijn gedaan en deze ochtend opstond met een stijve nek. Geen probleem zeg ik, u bent op het juiste adres, zal ik u even helpen; uw osteopaat van dienst. De mannen lachen en de jongste zegt dat hij ooit ook kiné had gestudeerd. Maar neen, ik wil een massage dringt ze aan. Heren, ze wil een man, knipoog ik. Het ijs is gebroken en het veiligheidsonderzoek krijgt een dubbele bodem.


Met zovelen staan we rijtje te schuiven in de vorm van een opgerolde slang. Niemand dus, nergens. Blijkbaar is hier iedereen deze ochtend met een verkeerd been uit bed gestapt. Zal ik dan eens het voorbeeld geven, noem me een rebel. Langzaam maar zeker begin ik iedereen om me heen in de ogen te kijken, op zoek naar een ziel die leeft, maar nergens kan ik een wakkere bespeuren. Het huilen en het pissig azijnzuurkijken staat hun op de lippen geschreven, hier en daar zelfs met wat schuim, nochtans is er geen bomalarm gemeld. Van diep vanbinnen komt de gouden glimlach naar buiten schijnen en stilaan nodig ik iedereen om me heen uit om te glimlachen. Het gaat moeilijk, maar ik ga gewoon door. Terwijl we rijtje schuiven komen we steeds weer dezelfde gezichten tegen en ik blijf ze begroeten met mijn groeiende lach. Ze zouden liever wegkijken dan iets terug te geven. Een gezin van Turkse origin begint spontaan Nederlands te praten, nochtans is mijn glimlach universeel. Eentje heeft het begrepen en hij begint mee te lachen. Zacht wiegend schuiven we verder op en plots staan we naast elkaar en zegt hij: Keep on smiling girl, keep on! We wisselen een paar woorden. Een uurtje later staan we weer aan te schuiven bij diezelfde veiligheidsagent met zijn diepe warme stem. Of ik ondertussen niets heb ontvangen van vreemde mensen? Neen zeg ik, behalve een paar glimlachen en een oproepje van een dierbare vriend. Dat zijn de goede dingen in het leven, glimlacht hij me terug , die neem je zeker mee, en wenste me een goede reis. Ik stap als laatste op het vliegtuig en heb zo de kans om nog eens welgemeend iedereen toe te lachen. Alsof het zo moest zijn, zit ik op de laatste stoel helemaal achteraan in de staart van het vliegtuig. Kijk nu, ik krijg tientallen stralende glimlachen terug! Heerlijk toch?

Goede reis :-)

Kwartet 12: Fotografiekwartet Dampoort en omgeving

Zaterdag 18 mei. Het was bang afwachten; valt er regen of geen regen? Komt de zon of komt ze niet? Gelukkig bleef het droog en konden we met z’n vieren massa’s kiekjes schieten.
We, dat waren: initiatiefneemster Annelies De Waele, Indra Poelman, Jacqueline Charles en Kathleen Ramboer.  Om te starten en vooral om niet te veel in de kijker te lopen splitsten we ons groepje op en trokken we per twee op reportage. Annelies en ikzelf verkenden de Dendermondse Steenweg, Indra en Jacqueline namen de omgeving van de Sint-Baafsabdij voor hun rekening. In het begin vlotte het niet echt; de bewoners, winkeliers en/of voorbijgangers stelden ons beeldjes schieten niet altijd op prijs. Dat veranderde in de buurt van het Banierpark, waar buurtwerkers en een groepje jongeren ons te woord stonden. Ze leerden ons CDF vzw kennen. CDF is een vooruitstrevende koepelorganisatie die mensen met verschillende overtuigingen en culturen samenbrengt en hen helpt bewuste burgers te worden die zich thuis voelen in de Vlaamse samenleving en dus ook in Gent.
Na een uurtje fotograferen kwamen we terug samen aan frituur Dampoort om dan verder te trekken richting Dampoortstraat. Aan Portus Ganda konden we meegenieten van het Maritiem Gent Festival. We bewonderden en fotografeerden motorjachten en hun kleurrijke en feestelijke omgeving.
En… het werd warmer en warmer. Van al dat fotograferen kregen we zin in een terrasje. We beëindigden onze fijne creatieve namiddag met een gezellig onderonsje en een café latte.

Kathleen Ramboer

De foto's vond je: http://www.flickr.com/photos/letsgent/sets/72157633628964436

Kwartet 11: wandelen in Drongen

“Spijtig dat er niemand in ’t water gevallen is!’
Dit waren de gevleugelde woorden van Guy Ballroom, alias Buddy, bij onze thuiskomst.
Inderdaad, al ‘klotsend’ kwamen we thuis, de regen nog vers in de schoenen, de voeten kleddernat, de kousen doorweekt, het hoorde er allemaal bij…
Net zoals dit verslag… een noodzakelijk kwaad, maar nu eenmaal vereist om onze stropkesstand op te krikken...

Wij, Lieve & Guido (onze huisfotograaf), Linda (jeugdvriendin van Lieve, net op bezoek), Guy, Winny en ik (Els), zijn echte wandelliefhebbers en wij genoten ten volle van de rust van den Drongense buiten. En dan zou ik Mira nog vergeten, ons Black & White Maltezerke, ’t is te zeggen, toen we vertrokken was ze nog wit, zo goed had ze zich geamuseerd…
Onze wandelroute liep van Drongen tot de Vinderhoutse bossen, al over het Leeuwenhof. Soms weken we wel eens van het rechte pad af, dankzij onze gids Lieve, die een stukje van haar jeugd herbeleefde…
Het was genieten, van de natuur, van het gezelschap en nadien van de heerlijke pannenkoeken, vers klaargemaakt door Linda, vriendin op bezoek en nog totaal LETS-onwetende maar die vanaf nu LETS zal introduceren in de streek van Hasselt tot Diest!
De LETS-familie breidt uit…

Kwartet 10: film met andere viertjes

Een aantal cinefielen hebben elkaar gevonden dankzij een letskwartet : Julie, Michelle Martens, Conny Van Landschoot en invalster Liesbeth Decrock. We hadden gekozen voor L’écume des jours, een film van de Franse regisseur Michel Gondry (die we kenden van de prachtige film Eternal Sunshine of the Spotless MInd) met Audrey Tautou (die we allen kennen als de vertederende Amélie Poulain), de rest van de cast is ook ongelofelijke sterk : Romain Duris, Omar Sy, Gad Elmaleh, Aïssa Maïga, Alain Chabat, Philippe Torreton. Julie, die kennelijk goed op de hoogte is van de Franse cinema en die ook het boek al had gelezen, was vooral fan van Romain Duris… en wij nu ook.
De film is visueel overdonderend, je komt ogen tekort om alle surrealistische hoogstandjes te kunnen volgen (we onthouden vooral de muis des huizes en de danspassen op zevenmijlslaarzen, het coctailklavier: een piano die een coctail fabriceert, Parijs gezien vanop een wolk.... Het begint als een teder liefdesverhaal, maar dan algauw slaat de sfeer om en krijg je surrealistische horror (we onthouden vooral Jean Saul Partre), maar de humor is ook nooit ver weg.

Filmrecensie van de site van Sfinx :
'L’ écume des jours' is het poëtisch verhaal van de idealistische en vindingrijke Colin, wiens idyllisch huwelijk bittere werkelijkheid wordt wanneer zijn jonge vrouw Chloë ziek wordt. In een magisch-realistisch Parijs moet Colin in steeds absurdere omstandigheden werken om de kosten voor haar verzorging te betalen.
De film is visueel zeer sterk en heeft dat voor een deel ook te danken aan haar hoofdrolspeelster, Audrey ‘Amélie Poulain’ Tautou. Daarnaast zorgde regisseur Gondry voor enkele schitterende trouvailles, waardoor je ogen te kort komt. In elke scène, in alle hoeken van het beeldkader en alle kieren van de decors valt er wel iets wonderlijks waar te nemen – van de levende paling die zich in de kraan probeert te verbergen tot de gebraden worsten die zich niet zo gemakkelijk laten opeten.
Regisseur Michel Gondry is met 'L'écume des jours' niet aan zijn proefstuk toe: in 2004 won hij al een Oscar voor zijn tweede film, 'Eternal Sunshine of the Spotless Mind'. 'L'écume des jours' is gebaseerd op het gelijknamige boek van Boris Vian, dat eerder al een adaptatie kreeg voor een toneel- en operavoorstelling.

De leden van ons filmkwartet waren allen flink onder de indruk van deze sterke, maar wel zware film. En ja, Romain Duris is héél sexy !
We waren dan ook heel blij om de leden van het andere letskwartet te treffen in de cinemazaal, zij waren iets minder enthousiast over de film (misschien moet je dicht genoeg bij het scherm zitten om deze film ten volle te kunnen smaken ?), Het was leuk om even bij te kletsen in het gezellige café van Sfinx (met sympathieke bediening) en enkele letsers (beter) te leren kennen, nog even iemand gelukkig gemaakt door een verloren portefeuille van onder de banken op te vissen en we konden allemaal voldaan huiswaarts…
Ja, jullie hebben wat gemist !!!

Groetjes,
Conny, initiatiefneemster filmkwartet

Kwartet 9: Naar de film met z'n vieren

De letsers stonden te wachten aan de Sfinx op de Korenmarkt. Enkele kenden elkaar, anderen waren
nieuw maar dat deerde niet, we leerden elkaar snel kennen. De sfeer was verwachtingsvol en
vrolijk. Ja, een vrolijke bende was het wel want we waren met 8 vrouwen. Wat dacht je?
Foto's werden genomen zowel buiten als binnen voor de achterban van lets. En afgesproken wie het
verslag zou maken.
Over de film waren de meningen verdeeld, alhoewel er uiteindelijk toch twee uitgesproken
standpunten waren. De ene groep vond het de max, geflippt en fun en zo. Mooi vertolkt door
Audrey Tautou en Romain Duris, en wat een surrealistische ideeën en maffe toestanden toch, echt
ze sloegen er mee rond je oren.

Véél inspiratie en creativiteit zat er inderdaad wel in. Te veel zelfs naar mijn goesting. Ik werd
bedolven onder ontelbare prikkels en flashy beelden zodat ik af en toe stiekem mijin ogen even
dicht kneep om wat rust te hebben. Het verhaal was niet erg meeslepend en eindigde droef e n de
conversaties waren onsamenhangend, nogal leeg, zinloos en oppervlakkig.
Ik werd er niet door meegesleept, kreeg geen band met de karakters of personages. Sorry.
Maar de sfeer onder de letsters was gezellig, ontspannen en vrolijk. Ik leerde er nieuwe letsers
kennen en met enkelen van hen kreeg ik snel een band en voelde me betrokken. Onze groep is
afgezakt naar Café de Sfinx en heeft daar na wat gedoe een gezellig tafeltje bemachtigd waaraan
heel wat gebabbel en heen-en weer te onlokken viel.

Wat ons bracht tot nogal geestige conversaties over film - en letsland.
Bedankt allen om er te zijn en tot later, want dit is voor herhaling vatbaar, daar was iedereen het
unaniem mee eens.
Verslag,
Tine Germer

Aanwezige letsers:
Nadia Marin, Tine Germer en Sabine De Pauw en Anaïs

Kwartet 8: 4 spelende hondjes!

Begin mei spraken we af omdat het toch eens tijd werd dat onze hondjes hun pootjes strekten. De eerste zonnestralen kwam door de wolken, dus we hadden geluk met het weer. We spraken af aan de speelweide aan de watersportbaan. In totaal zoals het hoort met 4 letsers: Dorien, Rose,Greet en ik met elk hun viervoeter(s). Een hele leuke bende.
We genoten van de eerste zonnestralen, het babbeltje maar vooral de spelende honden. Rondrennen achter elkaar, in het water uit het water, spetterend alle kanten op. Het was een heel aangenaam kwartet! Voor herhaling vatbaar!

Groetjes,
Laurence

Kwartet 7: De natuur ontdekken vanuit een artistiek standpunt

 Moe, maar voldaan zit ik thuis achter mijn scherm te mijmeren en vloeien de woorden over deze terugblik op het kwartetuitstapje uit mijn toetsenbord.

Blij ook dat de weergoden ons hebben toegelaten te kunnen tekenen/aquarelleren in het prachtige oude Gentbos, een bos waar de bomen nog oud mogen worden, een bos waar ook de uitheemse soorten tot nog toe mogen blijven bestaan, en dus rijk in zijn verscheidenheid en leeftijd. De boomsoorten; rode beuk, groene beuk, haagbeuk, zomereik, amerikaanse eik, lijsterbes, els, hazelaar, kastanje, paardekastanje, meidoorn, schietwilg, robinia, ... De uitheemse bomen die in het huidige natuurbeleid in Vlaanderen geviseerd worden, horen vaker plaats te ruimen voor onze inheemse soorten, toch volgens het exotenbeleid van het Agentschap voor Natuur en Bos en van Natuurpunt. Dankzij Dimi, natuurgids in spé, komen er ons een aantal fijne bosrijke weetjes ter oren. Eentje over het ontstaan van de taalgrens bijvoorbeeld door een strook eiken-beukenbos van tientallen kilometers breed. De Vlamingen vestigden zich aan één zijde ervan, de Franstaligen aan de andere zijde. Zo is het Zoniënwoud daar maar een minuscuul restje van en was zowat heel Vlaanderen een dikke duizend jaar geleden grotendeels bos.

Via de smallere paden, die van modderpoelen bespaard bleven, baanden we ons een weg, met de ogen wijd open voor de prachtige natuurtafereeltjes die we elk volgens onze eigenste creatieve blik in ons opnemen. Zoeken naar natuurpracht hoefden we zeker niet te doen. Gentbos bezit tal van inspiratiebronnen voor de estheet en ontluikt zich bij elke stap die we zetten.

Bij de vijver wachten twee bankjes om ingenomen te worden, een ietwat weidser uitzicht voor ons, bebossing, omgevallen boomstammen, een brugje, ernaast of erachter, grassen, en af en toe een glimp van zonlicht die de grijze en vale kleuren doet oplichten. We zijn tevreden. Dit wordt de plek waar we halt houden en waar we onze beste teken- schilderkwaliteiten boven halen.
Voor dat ik nog maar begin met me te installeren merk ik op dat Adel en Dimi al uitgepakt neerzitten op hun vouwstoeltjes, reeds verzonken in de sfeer die zij opsnuiven en deze in beeld omzetten op hun witte blad.

Rose neemt eerst wat tijd voor haar hond, verdwijnt een poosje uit onze gezichtsvelden en duikt een tijdje later, als mijn eerste aquarel vorm begint te krijgen en ik even opkijk, weer op. Daar ook is zij aanwezig in het boslandschap, opvallend met haar rode broek en jas tussen de bruine mastodonten met groene bladeren.

Dimi verrast ieder van ons, en legt bij elk één subtiel een heerlijk bedwelmend geurend ‘elfen’-twijgje neer.
Onweerstaanbaar, het parfum van een meidoorn in bloei.

Voor we het beseffen zijn er reeds twee uren gepasseerd en maken we er even een lachertje van. ‘Diegenen die hier aanwezig zijn voor de stropkes, mogen gaan!’ Geen enkel van ons heeft daar behoefte aan. We voelen de koude toch ietwat in ons lichaam kruipen en halen onze thermossen boven met heerlijke huisgemaakte warme koffie of thee, een boterhammeke voor de lunch, een babbelke voor de één en een ander trekt er even op uit, terwijl een paar naarstigen onder ons nog enkele uurtjes verder tekenen.

Voldaan, met een ietwat klamme kont van de vochtige bosbankjes, de één met natte of koude voeten, ook wel koude armen, ondanks de toch redelijk warme kledij, maar ook wel iets te optimistisch niet te winterse kledij, de ander tevreden dat hij toch één trui meer heeft aangetrokken, keren we terug huiswaarts en we spreken af dat deze uitstap het begin is van een reeks die nog volgen zal.

Els D’Haene
Dimitri Vanden Bossche
Adelheid Bracke
Rose Moyar

Kwartet 6: muzikaal kwartet

Woensdag 15 mei afgesproken met 3 dames voor een avondje muzikaal luisterplezier. Iemand had afgezegd, maar gelukkig was er Cindy om ons kwartet te versterken. In afwachting van het optreden van Teun De Voeght in Café De Loge, nuttigden we ons eerste drankje bij een babbel over : …LETS. De meningen waren unaniem, LETS is fun. En we zouden geen dames zijn of het gespreksonderwerp ging algauw over huishoudelijke, creatieve en plantkundige tips. Een beetje later dan voorzien begon Teun met zijn gitaar en zijn prachtige stem (Leonard Cohen, Neil Young en …sorry Tine vergeten) Café De Loge in te palmen. Café De Loge is een gezellige plek in de Annonciadestraat. Je rijdt er zo voorbij, maar eens binnen voel je de warmte (ook letterlijk ;-)). Omgeven door boeken en gezelschapsspelletje vonden we een tafeltje dicht bij het minipodium. Sinds de eerste keer dat ik Teun heb zien optreden, was ik fan. Tine, Annemie en Cindy vonden het ook mooi. Afwisselende muziekstijlen, prachtig gitaarwerk en een stem om even bij weg te dromen. Een geslaagde avond.

Winny

Kwartet 5: Das Letserarische Quartett

Das Literarische Quartett’ - met Marcel Reich-Ranicki - was ooit een bekend en veelbekeken boekenprogramma op de Duitse televisie. Op initiatief van kersverse Lets-ster Miet Fournier vormden we op donderdagavond 9 mei ook eventjes een boekenkwartet. Opdracht: breng een boek mee waarover je wilt vertellen, en dan zien we wel.

Om 20u was het dus verzamelen geblazen bij Miet in de Brugse Poort. Kaat Ramboer was er, Anaïs Van Goethem, ikzelf (Annelies) en gastvrouw Miet natuurlijk. Dat we bij een bibliofiel te gast waren, werd algauw duidelijk: op alle tafels in huis lag wel een stapeltje boeken. Nadat Miet drankjes had aangehaald – Anaïs kreeg een kop water met daarin een levende jasmijnplant uit Hong Kong, ik gokte op een biertje uit Ename- en we de meegebrachte taart en pannenkoeken hadden aangesneden, stelde Miet een kennismakingsrondje voor. Zo gezegd, zo gedaan, en algauw ging het gesprek over alles behalve… over literatuur. Over naar die boeken dan toch maar. Anaïs had een biografie meegebracht, eigenlijk een boek gesprekken met de Zweedse auteur Henning Mankell (bekend van misdaadverhalen, bio geschreven door Kirsten Jacobsen). ‘Normaal lees ik geen biografieën’, bekent ze, ‘maar dit boek vond ik in de bibliotheek en het trof me enorm’. In het boek had ze een verzameling briefjes tussen de bladzijden gestopt, bij de fragmenten die ze wilde voorlezen. Ze citeert enkele passages die haar zijn bijgebleven: Mankell over zijn werk en passie, over de wereld, de maatschappij, over mannen en vrouwen. Boeiend. Anaïs haalt ook haar ‘leesboekje’ tevoorschijn, een cahier waarin ze bijhoudt welke boeken ze las en welke ze nog wil lezen. Heel echt, dus. Kaat heeft twee boeken op zak: ‘Malena’ van Almudena Grandes (een passioneel vrouwenverhaal dat zich afspeelt in Spanje en dicht aanleunt bij de surrealistische stijl van Isabel Allende) en een boek van Marianne Frederiksson: Simon. Ze houdt van deze Zweedse auteur, zegt ze, van haar manier van schrijven en de karaktertekeningen.

‘Simon’ verhaalt over een Joodse jongen en diens vriendschap met Isak. Een verhaal over identiteit, volwassen worden en het gevecht met je eigen demonen. Miet pakt graag een roman van Miki Sakamoto uit, ‘De eeuw van de kersenbloesem’. Ze las het boek in de aanloop naar haar recente trip naar Japan en ze is er vol van. ‘De auteur beschrijft niet enkel het leven van vrouwen over verschillendegeneraties heen, maar bedt dit heel goed in de Japanse geschiedenis in.’ Het boek is historisch accuraat en verklaart een aantal ankerpunten uit de Japanse geschiedenis en cultuur. Miet vertelt in een moeite over haar reis naar Japan en wat de kersenbloesem daar betekent: alles maar dan ook alles kleurt er een week roze, zoals in Nederland het leven soms door een oranje bril wordt bekeken. Zelf had ik een kinderboek in mijn rugzak gestopt. Of is het toch een volwassenen boek? Het doet er niet toe, want de boeken van Bart Moeyaert laten zich niet makkelijk in een hokje stoppen. ‘De

Melkweg’ heb ik net beroepshalve herlezen en zelf bij een derde lezing haal ik er nog andere dingen uit. In dit boek, over een gezin dat eventjes uit elkaar lijkt te vallen, gebeurt schijnbaar niet veel – alles verloopt traag als de hitte van de zomer traag en log kan zijn – maar tegelijk gebeurt er zoveel tussen de personages en in de taal! Bij sommige boeken kan je, zoals bij soaps, makkelijk een handvol pagina’s overslaan en toch niks missen. Wanneer je dat bij een boek van Bart Moeyaert doet, weet je dat je heel veel hebt gemist. Het is een boek dat een trage lezing vergt, en sommige mensen zullen hierop afknappen. Ik geniet ervan, telkens weer. Van de loepzuivere taal, de mooie beelden, en alles wat er tussen de regels staat.” We besluiten de avond met nog wat nakaarten over het leven en de mensen, tussendoor bewonderen we Miets prachtige verzameling peper- en zoutvaatjes. Rond 23u trekken we de deur achter ons dicht. In onze portefeuille zitten titels van boeken waarvoor we later graag leestijd uittrekken.
Info boeken:
-Kirsten Jacobsen, Henning Mankell, De Geus
-Marianne Frederiksson, Simon, De Geus
-Miki Sakamoto, De eeuw van de kersenbloesem, Meulenhoff
-Bart Moeyaert, De Melkweg, Querido
(Annelies De Waele – www.schrijfkat.be)

Kwartet 4: Nog een film met zijn viertjes...

Op zaterdagavond 11 mei kwamen we samen met Line, Debby, Ann en Jan om naar de film Untouchables te kijken. Jan zijn huisgenote Lien was ook van de partij. Met een natje en een droogje én een dekentje voor sommigen (zie foto) genoten we samen van de mooie en grappige film waarbij miljonair Philippe - aan zijn rolstoel gekluisterd - de jonge Senegalees Driss als persoonlijke verzorger krijgt. Met zijn tomeloze energie zet Driss Philippe's stijve huishouden binnen de kortste keren op z'n kop. Maar ook Driss wordt beïnvloed door Philippe en uiteindelijk worden ze goede vrienden. Het is een aangrijpend verhaal, zeker als je weet dat het gebaseerd is op waargebeurde feiten. De film genoot veel bijval van ons allen en iedereen leerde een paar andere letsers kennen. Meer moet dat niet zijn!

Kwartet 3: naar comedy met zijn viertjes!

Op vrijdagavond naar comedy gaan. Het weekend kan niet beter beginnen!

Vrijdag zelf nog een vervanger ge@, want er was bij iemand iets tussen gekomen.

Ik stond op afgesproken tijdstip op de afgesproken plaats met de kaarten te wachten naar de andere kwartet-leden. 2 kwamen er aan, de 3de niet meer gezien, jammer! Farhad was mee met Marleen & kon de leegte opvullen...

Vermits we op tijd afgesproken hadden konden kennis maken voordat de "comedy harem" begon. In de kelderzaal van De Centrale konden we samen bij een glaasje genieten van een "bontgekleurd gezelschap van humoristen, onder de sympathieke begeleiding van cabaretduo Kunst Veredeld met een D". 

We zagen beginnende stand-up comedians Farida Barki, Soe Nzuki, Arnold QuartjeNeger met tussendoor ook slampoëet Wannes Daemen. De afsluiter was de Gents-Amerikaanse Jovanka Steele, die voor de eerste maal haar show in het Nederlands bracht. Deze charmante, spontane dame slaagt er zonder moeite in om in haar grappig Nederlands de zaal te doen lachen.

Verrassende avond gehad!

Marleen Martens & Farhad Qurbani

Wim Velghe

Katrien De Bleeckere

P.S. van de redacteur: Jovanka is lid van onze club - alias Wim en Jovanka!

Kwartet 2: film met zijn viertjes!

Gisteren, 9 mei samen met Wim Velghe en 3 madammen (Kathleen Schockaert, Hilde Vanwildemeersch en Marleen Eechaut) een aangename filmavond in Studio Skoop beleefd.

Het melodrama :"Fill the void" van Rama Burshtein speelt zich af in het ultra-orthodoxe milieu van Tel Aviv. De knappe en slimme 18 jarige Shira kan nauwelijks wachten tot ze in het huwelijk treedt. Een kandidaat echtgenoot is er al maar alles verandert wanneer haar zus plotseling overlijdt en haar man Yochay alleen achterblijft met hun pasgeboren zoontje. Zal Shira met de man van haar overleden zus moeten trouwen?
Een intense 4 sterren film.

Een drankje achteraf in het bruine café van studio Skoop was een gezellige afsluiter van dit zeer geslaagd filmkwartet.
Marleen

  

Mei-kwartet 1 - Veggie Barbecue

Op zondag  5 mei  hadden  we tussen 17 en 20 uur een LETS-kwartet bij Lyra en Martin thuis. We brachten  sla, groenten, couscous, veggieburgers, seitan,  brood en drank mee voor een  vegetarische BBQ. We maakten er een heerlijke maaltijd van. Brenda maakte lekkere limonade met citroen en gember, waarvan we het recept nog tegoed hebben. Lyra had lekkere sausjes gemaakt  en  Martin was onze BBQ-meester van dienst op de Big Green Egg.
Het was een gezellige boel.Veel gekletst en grappige letsverhalen opgehaald. Dit zouden we meer moeten doen!

Lyra en Martin, Brenda, Els, Karine en Herman

Gastblog van Peter - Zondag

Letsen: van naald tot draadje

Het is zowaar gelukt! De blog is gisteravond gepost geraakt en ik heb mijn nummers nog eens kunnen doorspelen. Vervolgens heb ik, na een pijlsnelle binnen-en-buiten op de receptie van kunstenaarscollectief Het Vogelnest, mijn kameraad die ik al een paar maandjes niet gezien had bezocht, ging de Hollander ophalen, reed met de scooter naar Herber
g Macharius waar ik juist op tijd was voor het tweede deel van het optreden van de impro comedy. Daarna deden we wat kalmer aan en ben ik met de Hollander na een tweede passage in Het Vogelnest afgezakt naar café Clifton, een notoir drinkhol aan het Van Beverenplein. Mijn bovenvernoemde kameraad vervoegde ons daar nog even, dus zo kwam alles tenslotte goed.

(De openingsspeech in Het Vogelnest heb ik gemist, maar met die dingen weet je nooit welke kant het uitgaat, dus dat is maar veiliger zo.)

Ik had al een tijd geleden beloofd wat meer LETS-ervaringen te beschrijven. Laat me u vertellen hoe ik tot letsen kwam.

Ik hoorde over het bestaan van LETS via een huisgenoot die het een keer had uitgeprobeerd. Als aanbod gaf die jongen bijles fysica, als afnemer liet hij boodschappen aan huis bezorgen, want hij winkelt niet graag. Voor de rest heeft de huisgenoot in kwestie niet veel meer geletst, maar ik was voor het idee gewonnen en ging naar een info-avond.

Het allereerste dat ik zou doen met LETS, was het wegwerken van de kapotte kleding die zich in mijn slaapkamer aan het ophopen was. Geen grote mankementen, maar de typische dingen: een gescheurde zak, een missende knoop aan een vest, een loskomende naad, enzovoort. Afgezien van de herstellingen waarvoor je een stikmachine nodig hebt, waren het allemaal kleinigheden die je zelf zou moeten kunnen doen. Alleen… wanneer ik er met frisse moed aan begon, naald en draad klaargelegd en zo, dan liep het van bij de start fout. Ziet u, ik krijg namelijk die draad niet door dat verbazend kleine oog van zo een naald. Echt waar, een rijke zou nog sneller in de hemel komen dan dat ik een draad door dat gaatje krijg. Heb alles geprobeerd, natmaken, met een scherpe schaar opnieuw afknippen, erdoor duwen met een andere naald, niets hielp en het beoogde herstelwerk bleef liggen.

Intussen is dat allemaal opgelost, iets waar ik Lenielets en vooral Michele Wauters heel dankbaar voor ben!

Mijn eerste taakjes bij LETS kon ik financieren met het ruime stropkesoverschot van mijn huisgenoot Alexander. Die had immers meer verdiend aan het bijles geven dan hij ooit had uitgegeven aan het boodschappen laten brengen. Maar daarna moest ik zelf aan de slag. Mijn eerste taken kreeg ik niet via het forum, maar van Jacqueline, de Machariusbewoonster die zingt in mijn gelegenheidsgroepje. Na een repetitie vertelde ze mij dat ze ook bij LETS zat en dat ze iemand zocht om haar lavabo en de remmen van haar fiets te herstellen. Zo verdiende ik mijn eerste eigen stropjes.

Later heb ik nog, met bescheiden succes, computerproblemen opgelost en met groter succes dingen uitgeleend. Jawel, zelfs op dit eigenste ogenblik zit ik te wachten op iemand aan wie ik telefonisch een rolstoel beloofde. In ieder geval: het systeem werkt.

Het systeem werkt zelfs heel goed, want er is dankzij Hilde een oplossing uit de bus gekomen voor de haan, die naar een gastverblijf mag waar hij zijn talent kan aanwenden voor het belang van de gemeenschap. Normaalgezien wordt alles maandag geregeld (als we hem kunnen vangen). Omdat Coq Monsieur zichzelf opwerkte tot een rode draad in mijn blogschrijfsels, zal ik misschien later nog een keer een afrondend gaststukje opsturen met een verslag van de hopelijk goede afloop en een foto van de Coq in zijn nieuwe leefomgeving.


En nu moet ik er vandoor, spullen gaan klaarzetten voor de liedjes in de Herberg. Bedankt voor jullie aandacht en wie weet tot ziens!

Gastblog van Peter - Zaterdag

Dag blogosfeer

De slechtste speeches worden geheid gegeven door mensen die beginnen met: “Ik ben het niet gewend om te speechen,” waarna ze een kwartier lang bazelen over welke kosmische samenloop van omstandigheden ertoe geleid heeft dat de verantwoordelijke van een vereniging via een gigantische omweg bij hun terechtkwam om hen die avond een woordje te laten placeren. En dat alles zonder iets zinnigs te zeggen in de tussentijd! Mocht je nu denken dat het na die inleiding wel goed komt: neen, dat is niet zo want dan volgt pas het ergste. Het is tevens een eigenschap van onervaren sprekers dat ze tien keer zolang speechen als iemand die dat gewoon is, en een eeuwigheid nodig hebben om vergelijkingen af te ronden die de hele zal al tot treurens toe begrijpt.

’t Is bovendien slecht voor mijn gezondheid, want na het beluisteren van een dergelijke voordracht stort ik me steevast als bezeten op de schuimwijn die op zulke gelegenheden voorhanden is, om mijn geest te verdoven voor de geleden schade.

Maar wat heeft het met deze blog te maken? Wel dit: het is ongetwijfeld evenzeer zo dat blogs die beginnen met de woorden: “Vandaag heb ik niet zoveel tijd om te schrijven,” meestal uitmonden in de saaiste opsomming van niet-ter-zake doende feitjes en onafgeronde gedachtensprongen. Een slechte blog, kortom. En dat was nu net hoe ik vandaag wou beginnen. Maar vooruit, met de moed der wanhoop!

Ik heb op dit moment een paar afspraakjes tegelijk lopen. Graag zou ik naar de open ateliers gaan kijken van kunstenaarscollectief Het Vogelnest, hier bij me in de buurt aan de Nieuwevaart. Maar ik heb ook een Hollandse kameraad beloofd pintjes met hem te gaan drinken. Net als een Belgische vriend die ik niet zo dikwijls zie en die vanavond toevallig in Gent is. In Herberg Macharius heb ik de stand-up comedy mensen van Caque beloofd dat ik naar hun show zou komen kijken (begint binnen een kwartier) en in feite zou ik ook nog de blog voor LETS moeten schrijven, alsook mijn nummertjes voor het optreden zondag nog een keer doorspelen. Komt nog bij dat ik eerst nog moet eten en dat er snooker op tv is (doch dat laatste zal ik maar wijselijk laten vallen). Terwijl ik dit typ hoor ik nog een berichtje mijn gsm binnenvallen, dus het kan zijn dat een van mijn afspraken ongeduldig wordt, of dat er nog een bij is gekomen.

U ziet, beste blogosfeerbezoeker, een hele boterham. Een zinniger tekstje over letsen ga ik sparen voor zondag. Wees dankbaar dat u vandaag snel verlost bent van tamelijk inhoudsloos gewauwel.

Tot morgen voor een langere tekst en 15% meer kwaliteit!

Gastblog van Peter - Vrijdag

Water, soep en muziek, in die volgorde

Hee misschien komt het toch allemaal in orde met die haan. En wel dankzij LETS, het mag gezegd worden. Ik heb intussen al veel reacties gekregen op mijn zoekertje naar een onderkomen voor de beestjes en er zitten enkele heel interessante bij. Ik ga hier nog niet teveel verklappen zolang het allemaal nog niet zeker is, maar u mag rekenen op een staart aan dit verhaal.

Vandaag heb ik niet teveel nuttigs uitgespookt – gisteren blijkbaar te hard 1 mei gevierd. Je kan zo van die dagen hebben, dat je opstaat en voelt: nee, vandaag zit het er niet in. Begraaf alle grootse plannen tot morgen en hou je aan het strikt noodzakelijke. Zo was het dus deze ochtend. Soms helpt sporten in zo een geval en om toch ietwat de lethargie te bekampen, trok ik naar het Rozebroekenzwembad, een leuke, recente aanwinst voor de sportinfrastructuur van de stad Gent. Ik hou wel van de grote open ruimte van die hal, zeker als er af en toe een streep zonlicht binnenvalt. Wat het zwemmen betreft, is het grote voordeel van de Rozenbroek over de andere zwembaden dat ze een 50-meterbad hebben. Niet dat ik als een torpedo door het water klief, meer dan een eenvoudige schoolslag komt er bij mij niet uit, maar ik vind 25 meter altijd zo kort. Het lijkt wel alsof je heel de tijd aan het omkeren bent, maar een keer echt doorzwemmen komt er niet van. Een lengte van 50 daarentegen, dat is net goed.

Weer thuisgekomen maakte ik een Chinees soepke. Heb geen flauw idee hoe je dat precies moet doen, maar ik improviseerde vandaag met vlug-klaaringrediënten. Omdat ik hier op de blog nog recepten heb zien staan, deel ik het met u.

Soep die lijkt alsof ze Chinees is

- Twee zakken voorgesneden wokgroenten uit de Lidl

- 3 à 4 liter water

- Vijf bouillonblokskes

- Veel boter (een ketterij, de Chinese keuken kent dat niet eens)

- Pikante pepertjes

- gember

- Sesamolie (dat is het geheim: gooi bij om het even wat, en het smaakt Oosters)

- Sojasaus

- 6 geperste knoflooktenen

Ik had er geen in huis, maar als je bij het bovenstaande nog wat Chinese paddestoelen gooit (shiitake) en eventueel eiwit door de soep roert om het op kleine sliertjes te laten stollen, dan begint het er verdomd overtuigend uit te zien.

Tegen acht uur ’s avonds had ik bij me thuis repetitie met mijn gelegenheidsgroepje, dat naast mezelf bestaat uit Jacqueline en Brigitte, twee bewoonsters van de Machariuswijk, en buurtwerkster Nadine. Zij zingen en zorgen voor accordeonmuziek, ik speel vooral piano. Op een hoogst onverdienstelijke wijze, dat heb ik al gezegd, en dus helemaal niet zoals André Brasseur. Maar vandaag begon het samenspel op iets te lijken, zodat ik zelfs begin te vermoeden dat het optreden best amusant gaat worden. We spelen wat up-tempo Franse chansons, een paar Engelstalige klassiekers en hier en daar nog een verrassing. Uiteraard zijn jullie allen uitgenodigd te komen kijken. Het optreden is deze zondagnamiddag al, in de Herberg Macharius, een plek die niet onbekend is binnen de LETS community.

Wie weet tot daar, en in elk geval tot morgen voor nieuwe post.

Gastblog van Peter - Donderdag

Walter De Buck

Ik stond vandaag iets vroeger op dan verwacht, omdat een huisgenote van me brand aan het stichten was in de keuken. Op een vreemde manier stemt me dat ook vrolijk, want aldus heb ik ontdekt dat ik niet gauw niksvermoedend in een woningbrand zal sterven. Uit een relatief aangename droom werd ik plots gewekt toen ik een brandgeur proefde en een lichte rook in mijn slaapkamer waarnam. Ik dacht: “Potverdorie, iemand heeft het kookvuur weer laten aanstaan! En straks gaan de rookverklikkers kabaal beginnen maken.” Maar toch had ik mijn broek al aangetrokken en was ik halfweg de trap af, richting keuken, toen de rookmelders eindelijk in gang schoten. Het is ver gekomen, wanneer een slapende mens sneller brand detecteert dan Americium! (Dat is naar het schijnt iets radioactiefs dat in rookdetectoren zit. Atoomnummer 95, voor de geïnteresseerden.)

Nieuwsgierig naar de herkomst van de brandgeur ging ik de keuken binnen. Bleek dat mijn huisgenote bezig was met een dappere poging om de potten die ze vorige keer had laten aanbranden, proper te maken. Het beste plan dat ze daarvoor had was om de lichtjes verschroeide potten te vullen met water en dat te laten inkoken tot het zwarte aanbaksel loskwam. Alleen was ze vergeten erbij te blijven, dus na een tijd was al het water verdampt en brandden de potten op het droge vuur nog veel harder aan ze daarvoor al waren, met het hele brandalarm tot gevolg.

Nu ik toch wakker was, at ik een licht ontbijt en probeerde iets nuttigs te doen, maar dat lukte me niet. Ik dacht, ach, het is Dag Van De Arbeid voor iets, en kroop voor een uurtje of twee terug in mijn nest.

Bij het opstaan op een deftig uur ging het me al een stuk beter af en ik zocht de stad op. Ik passeerde even de 1-meiviering op de Vrijdagmarkt, hielp een sympathieke Indiër voor een uurtje om zich voor te bereiden op een examen Nederlands en trok daarna naar een optreden van Walter De Buck in de Fabula Rasa aan de Visserij.

Ik vreesde het ergste bij Walter De Buck, want de laatste keren dat ik hem op een groot podium had gezien tijdens de Gentse Feesten, flitsten de woorden “op tijd stoppen” en “de eer beter aan zichzelf houden” voortdurend door mijn hoofd. Ik zou het zeer spijtig vinden mocht zo een monument ook op café teleurstellen en een parodie van zichzelf worden.

Dat was gelukkig niet het geval. In feite deed de man het nog goed voor een 79-jarige, en het was aangenaam om de nummers “Koevoet” en “Stroatje Komeren” na al die covers nog een keer te horen van de kerel die ze bekend had gemaakt. De Buck zong niet stemvast, maar in feite had hij dat vroeger ook nooit gedaan, dus dat maakte niet uit. Maar de sfeer was er, en toen ik de oude stakersnummers van Karel Waeri hoorde, was het gevoel van het echte, overuigde arbeiderssocialisme opeens veel tastbaarder aanwezig dan in heel de massabijeenkomst op de Vrijdagmarkt.

Op deze Dag Van De Arbeid heb ik niets verletst. Maar om deze blog toch enigszins in thema te houden, zal ik morgen terugblikken op de in mijn ogen nuttige transacties waaraan ikzelf al letsend heb deelgenomen.

Gastblog van Peter - Woensdag

Wat valt er te verletsen?

Als actieve letsers lezen jullie waarschijnlijk ook de meeste berichten die verschijnen, ook al is dat maar vluchtig. En ongetwijfeld hebben jullie net als ik bedenkingen bij de vaak verrassende vragen en aanbiedingen.

In mijn eerste weken als letser viel het me op hoeveel massages er werden aangeboden. Soms gewoon ontspannende, maar ook allerlei behandelingen met een esotherische inslag die mijn begrip overstegen. Voor alle veiligheid stuurde ik maar in een wijde boog eromheen. Heel even vermeende ik een sensuele dubbele bodem te ontwaren achter de diverse types massage, met allerlei codes die aangaven hoe ‘happy’ het einde van de behandeling ging zijn. Maar ik denk dat ik me daarin vergiste. Zelf ben ik niet het type dat staat te springen om zich onder handen te laten nemen. Dus vroeg ik me af of hoeveel keer er een positieve reactie kwam op zo een massage-aanbod. Niet veel, was mijn vermoeden. Maar wat blijkt nu? Er verschijnen zelfs berichten van mensen die dringend vragen om een massage. Dus toch goed dat dat op LETS ook zoiets kan uitgewisseld worden!

Andere zaken die volgens mij weinig in trek zijn, lijken me de spaarlootjes van supermarkten. Biedt men mij dat aan wanneer ik de kassa passeer, dan probeer ik ze te weigeren. Als de kassierster uit het volhardende hout is gesneden, laat ik de spaarzegels met de glimlach in mijn hand rollen, om ze bij het buitenkomen op de parking in de eerste de beste vuilnisbak te mikken. Kortom, wat ik hier wil zeggen is: liefst van al ben ik daar zo snèèèèl mogelijk vanaf. Het idee dat ik iemand stropkes zou geven om bij hen thuis meer van die zegels te komen halen, lijkt mij daarom onvoorstelbaar. Pas op, ik versta het wanneer je een kaart zou hebben die bijna vol is, en je hebt nog enkele zegels nodig en iemand kan jou die leveren, dat het ergens nuttig is. Maar het blijft toch een twijfelgeval. Ik denk trouwens dat voor alle puntenpassen en getrouwheidskaarten en dergelijke maar één regel geldt: mochten de klanten daar werkelijk profijt uit kunnen halen, dan zou dat betekenen dat de supermarkt tijd, moeite en materiële middelen investeert om ervoor te zorgen dat ze minder winst maken! Zoiets zie ik in het huidige marketingklimaat niet gebeuren, dus het kan niet anders dat de supermarktketens er meer aan verdienen dan hun klanten. Niet doen dus.

Naast aanbiedingen die in mijn ogen weinig kans maken op een afnemer, zie ik ook gedrufde vragen verschijnen. Wie niet waagt, niet wint, zo beginnen die meestal – en ik duim voor de mensen dat ze effectief vinden wat ze zoeken. Maar ik acht de kans soms klein.  Zo herinner ik me de vraag van een moeder die een gsm zocht voor haar dochter, omdat die de hare kwijt was. Eerst dacht ik: dat kan nog lukken, hoeveel mensen hebben niet een oud model ergens achteraan in een schuif liggen? Maar toen stond erbij: “Het moet wel een smartphone zijn, volledig in orde en liefst geen te antieke.” Ongetwijfeld stond dochterlief mee te kijken bij het plaatsen van het zoekertje en was dat tweede stuk haar inbreng. Ik zou zeggen, good luck, lady, maar de kans dat iemand zegt, goh, die nieuwe smartphone van mij… hoe nodig heb ik die eigenlijk zelf? Weet je wat, ik zeg tegen die mensen dat ze er voor 100 letskes om mogen komen.

Al weet je natuurlijk nooit, het zou mooi zijn als dat uiteindelijk toch zo gegaan is!

Nog een speciale was een praatgroep Engels. Als leerkracht Engels las ik het zoekertje met extra aandacht. De jongeman in kwestie stelde terecht dat het nuttig is om mondelinge taalvaardigheid te onderhouden, en het idee was om wekelijks een uurtje samen te komen en te converseren in het Engels. Vervolgens stond er: “Prijs 10 stropkes per persoon per uur”. Hola? Stel dat we met vier zijn, waarom zouden de andere drie moeten betalen voor een activiteit waar we allemaal evenveel voordeel aan hebben? Maar wie weet, misschien werkt het allemaal echt. Ik ga straks de proef op de som nemen en de gasten die in mijn stamcafé naast me aan de toog zitten twee euro per uur vragen voor de gezelligheid (ze zitten niet bij LETS dus ik moet met cash werken). Zien hoelang dat gaat lukken!

Ook recent zocht iemand een loopbuddy, maar daar stond geen prijs bij. In dat geval zou ik niet goed weten wie nu wie moet betalen? Misschien de vrager een symbolisch stropke aan wie erop ingaat, daar zou ik alvast nog goed mee kunnen leven.

Een ander raar zoekertje was van een jongeman die drie kippen en een haan probeert weg te geven, voor een symbolisch stropke. Het is nogal wiedes dat die jongen met een probleem zit, waarschijnlijk kraait die haan zijn hele buurt wakker en wil hij er zo rap mogelijk vanaf. En als jij die haan overneemt, dan heb je in het beste geval binnen de week verbaal ruzie met jouw buren, in het slechtste geval staat de politie aan je deur! Ik hoop dat de jongeman ervanaf geraakt bij iemand die landelijk woont, maar zelf zou ik het aanbod niet gauw aannemen.

Op het gebied van sociaal contact vind je uiteenlopende vragen. Een onbekende vergezellen naar een concert en daarna iets gaan drinken, dat leek me ook een speciale. In feite een soort blind date via LETS. Ik meen me te herinneren dat die persoon in kweste weliswaar enkele stropkes aanbood voor het gezelschap, maar je moest bereid zijn om de kaart voor het optreden, een euro of vijftien, zelf te betalen. Moet kunnen, maar het werkt drempelverhogend, vrees ik. Veel geld is het niet, maar weet je… voor mij maakt het net het verschil tussen uit nieuwsgierigheid op dat aanbod in te gaan, of net niet.

Tot slot denk ik nog aan de recente vraag naar een homeopathische dierenarts en naar een antroposofische tandarts. Van dat laatste kan ik mij niet eens voorstellen wat het is!  Ik weet niet of het bestaat, maar mocht dat het geval zijn, dan zou ik zijn behandeling uitsluitend aanvaarden (ik sta er echt op!) als hij ermee akkoord is dat ik hem betaal met zegeltjes van de supermarkt.

Ondanks occasionele skepsis hopend dat elke vraag een oplossing vindt en dat ieder aanbod iemand ten goede kan komen in de soms wondere letswereld, zie ik u graag donderdag terug. Tot dan!