5:10 is het eerste wat ik zie nadat het trommelgeroffel me al tien minuten op appel roept uit mijn korte nacht. De koffie stond al klaar van gisteren want het wordt een lange dag, we vliegen vandaag achteruit in de tijd, want iets na 18u plaatselijke tijd ( dat is 4u zondagochtend Belgische tijd) land ik in San Diego, Californië, voor deel 1 van mijn nieuwe opleiding als Gerson practitioner, naast mijn dagdagelijkse werk als osteopaat. ( De Gersontherapie is "The cure of advanced cancer bij diet therapy. )

De groentjes waren al gewassen, ik heb ze maar door de slowjuicer te draaien als één van mijn trouwe ochtendrituelen. Vandaag heb ik mijn godendrankje aangelengd met vers gemaakte kombucha, een echte greenshot dus. Mijn havermoutontbijtje kan ik ondertussen al niet meer missen, dat kon ik een jaar geleden niet geloven. De dagelijkse dankbaarheid gaat uit naar het heerlijke water dat door de douche stroomt, waarmee zouden we ons anders wassen mocht dat er niet zijn? Het is drie minuten voor 6u30 en ik huppel net gekleed door de gang. Stany staat al aan de voordeur zie ik nu. Een betrouwbare letser dacht ik gisterenavond, die moet ik niet nog eens vragen of hij me niet zal vergeten ophalen, hij staat er. Ik voel me net een princesje die door haar papa wordt opgehaald en naar het station wordt gebracht. We spreken af op hetzelfde plein, andere tijd, waar ik weer zal opgehaald worden binnen negen dagen.

Met een goed gevoel sporen we naar Brussel Aeroport. Tiens , ik schrijf "we", ik ben nochtans alleen op stap. De zoete geur van vanille en suiker, een kunstmatige coctail van parfumes met op de achtergrond de chemicaliën van de poetsdienst en een best draagbare mengelmoes van mensengeur alom overvalt me als een begroeting op de luchthaven. Ik ga voor het laatste en tracht in te tunen op al die zielen die net als ik op de vlucht zijn, naar ergens. Kan ik dan geen glimlach vangen? Nergens ? Niemand?

Het wordt Gate B5 : destination Atlanta, als tussenworp naar Californië. Een vriendelijke man van middelbare leeftijd stelt zichzelf voor als veiligheidsagent en zegt me een paar vragen te willen stellen. Naast hem staat een jongere niet onknappe collega die effe meevolgt. We worden onderbroken door een vrouwelijke collega die zegt dat ze haar teen heeft pijn gedaan en deze ochtend opstond met een stijve nek. Geen probleem zeg ik, u bent op het juiste adres, zal ik u even helpen; uw osteopaat van dienst. De mannen lachen en de jongste zegt dat hij ooit ook kiné had gestudeerd. Maar neen, ik wil een massage dringt ze aan. Heren, ze wil een man, knipoog ik. Het ijs is gebroken en het veiligheidsonderzoek krijgt een dubbele bodem.


Met zovelen staan we rijtje te schuiven in de vorm van een opgerolde slang. Niemand dus, nergens. Blijkbaar is hier iedereen deze ochtend met een verkeerd been uit bed gestapt. Zal ik dan eens het voorbeeld geven, noem me een rebel. Langzaam maar zeker begin ik iedereen om me heen in de ogen te kijken, op zoek naar een ziel die leeft, maar nergens kan ik een wakkere bespeuren. Het huilen en het pissig azijnzuurkijken staat hun op de lippen geschreven, hier en daar zelfs met wat schuim, nochtans is er geen bomalarm gemeld. Van diep vanbinnen komt de gouden glimlach naar buiten schijnen en stilaan nodig ik iedereen om me heen uit om te glimlachen. Het gaat moeilijk, maar ik ga gewoon door. Terwijl we rijtje schuiven komen we steeds weer dezelfde gezichten tegen en ik blijf ze begroeten met mijn groeiende lach. Ze zouden liever wegkijken dan iets terug te geven. Een gezin van Turkse origin begint spontaan Nederlands te praten, nochtans is mijn glimlach universeel. Eentje heeft het begrepen en hij begint mee te lachen. Zacht wiegend schuiven we verder op en plots staan we naast elkaar en zegt hij: Keep on smiling girl, keep on! We wisselen een paar woorden. Een uurtje later staan we weer aan te schuiven bij diezelfde veiligheidsagent met zijn diepe warme stem. Of ik ondertussen niets heb ontvangen van vreemde mensen? Neen zeg ik, behalve een paar glimlachen en een oproepje van een dierbare vriend. Dat zijn de goede dingen in het leven, glimlacht hij me terug , die neem je zeker mee, en wenste me een goede reis. Ik stap als laatste op het vliegtuig en heb zo de kans om nog eens welgemeend iedereen toe te lachen. Alsof het zo moest zijn, zit ik op de laatste stoel helemaal achteraan in de staart van het vliegtuig. Kijk nu, ik krijg tientallen stralende glimlachen terug! Heerlijk toch?

Goede reis :-)