Haan en André Brasseur
Met die haan gaat het de slechte kant uit. Ik heb nog steeds geen bestemming voor het beest gevonden en intussen blijft hij de buren ambeteren. Daarnet nog zag ik dat café Het Meuleken, in de Ferrerlaan aan de hoek met het Van Beverenplein, op zoek is naar overnemers. De huidige bewoner wil zowel het woongedeelte als het café verlaten. Hopelijk ligt het aan de leeftijd en het feit dat hij de aanhoudende stroom probleemdrinkers beu is. Maar ik kan niet naast de toevalligheid kijken dat de achterkant van ’t Meuleken aan mijn tuin grenst, waar dat kraaiende monster zijn ding doet…
De soundtrack van het afgelopen weekend was voor mij het nummer “Early Bird” van André Brasseur. Het begon al vrijdag, toen een vriend me het liet horen op zijn iDeM (een soort iPod). Maar omdat we ons op een kwis van voetbalploeg SK Vinderhoute bevonden en andere muziek luid door de boxen bleirde, kon ik er niet veel van maken.
De zaterdag ging ik met diezelfde vriend naar André Brasseur luisteren op de Mariakerkse kermis met de mooie naam Zomerlief. Het was een optreden in kleine kring, in een zaaltje van het Claeys-Bouaertkasteel. Hoewel ik geen enkel nummer kende, was de show zeker de moeite waard.
Brasseur gebruikte de ritmesectie van zijn keyboard als begeleiding, maar dat betekende hoegenaamd niet dat hij voor de rest niet kon spelen. De vingers van de man, die eruitzag als een kruising tussen Guy Mortier en een sympathieke versie van Paul Jambers, dansten virtuoos over de toetsen en toverden de wonderlijkste boogie-woogies uit het hammondorgel en de stage piano ernaast. Ik speel zelf ook een amateuristisch lijntje piano, maar toen ik deze Waal bezig hoorde, leek het me beter om mijn hele santenkraam maar op straat te zetten.
Halfweg het optreden speelde Brasseur zijn grootste hit, “Early Bird”. Afgezien van de onverstaanbare versie op de kwis had ik het nummer nog nooit gehoord. Gelukkig heeft de man zijn song tijdens dat optreden drie keer herhaald, dus intussen ben ik helemaal mee. Geen slechte schijf, het is zo een swingend orgelmelodietje dat doet denken aan het vrolijke Saint-Tropez zoals we dat kennen uit de gendarmefilms. Het loopt vooruit op zijn tijd en anticipeert ietwat de discoperiode die er in de jaren ’70 aan zou komen. Brasseur beweert dat hij het nummer op vijftien seconden heeft geschreven, op een gefrustreerd moment omdat zijn producer niks moest weten van de andere composities die hij had meegebracht. Het stukje van vijftien seconden improvisatie groeide uit tot een wereldhit, waarvan tien miljoen exemplaren verkocht werden. “Jaja, op vijftien seconden geschreven,” zegt Brasseur met humor. “En sinds 1965 probeer ik zoiets over te doen. Het is tot nu toe niet gelukt.”
Sinds die zaterdag heb ik al veel naar "Early Bird" geluisterd. En het is nu pas, met het schrijven van deze blog, dat de titel mij doet denken aan die ook altijd vroeg in gang schietende haan. Ik ga er echter niet mijn plezier door laten vergallen.
Tot de volgende keer!
3 opmerkingen:
Heel leesbare stukjes, Peter. Maar wie ben je eigenlijk? je lijkt deel te zijn van een duo, een trio, quattro, die onder de naam "alexander" lid zijn van Lets-Gent.
Jouw haan lijkt me niet bepaald een monster, eerder een 'gewone' haan, met 'hanen'gedrag. Zo zijn hanen nu eenmaal! Misschien wél een haan die op de verkeerde plek woont! ;-) Krijg al bijna medelijden met dat beest!
Zo'n leuke stukjes, Peter. Een plezier om te lezen.
Een reactie posten