Gastblog van Peter - Maandag

Dag Letsers

Het leven hangt aan elkaar van de problemen. Los je er een op, dan duurt het niet lang voor het volgende zich stelt. Mogelijks is dat een goede zaak: mocht het niet zo zijn, we zouden ons ongetwijfeld doodvervelen. En er zou nooit iets zoals LETS in het leven geroepen zijn, wat toch een spijtige zaak ware. Want ik moet toegeven, hoewel ik eerst dacht te zijn terechtgekomen tussen chakra’s masserende, groene thee drinkende hippies, heb ik intussen toch vastgesteld dat het allemaal sympathieke mensen zijn. En het is een ideaal medium om probleempjes op te lossen, van jezelf of van anderen. Later zou ik graag wat concrete LETS-ervaringen met jullie delen, maar eerst moet me nog iets anders van het hart.

Wat is dat toch met Sven Ornelis? Tegen beter weten in las ik zijn column in Het Laatste Nieuws, waarin hij de activistes van Femen beschuldigt van niets meer te zijn dan inhoudsloze aandachtzoekers die de media best dood kan zwijgen! Tiens, nu dacht ik net hetzelfde toen twee radiopresentatoren zich aan een hijskraan in de lucht lieten trekken en daar twee weken een showke gingen opvoeren. Bovendien, inhoudsloos… Je moet al op een zeer specifieke manier stekeblind zijn om te geloven dat de gelijkheid tussen man en vrouw bereikt is. Dat is niet eens zo in België en als je het wereldwijd gaat bekijken is het helemaal een droeve toestand. Dat die madammekes, zonder iemand te verwonden of andermans goed te vernielen, een bestaand onrecht aanklagen, dat vindt Ornelis een belachelijke stunt. Hoogst onsympathiek is dat van hem.

Zo, ik ben ervanaf en kan terugkeren naar huiselijk problemen. Streven jullie ook nooit naar dat moment waarop je kan zeggen: “Zo, nu heb ik elk klein ongemak opgelost en zit ik safe voor minstens een maand of drie, waarin niets onaangenaams me zal overkomen.” Dat dacht ik toen ik het slot van mijn voordeur had laten herstellen. Via LETS, het mag gezegd worden. Toen kreeg ik problemen met weigerachtige huisbazen die zeer moeilijk deden over het toekennen van een vast verblijfsadres aan de mensen die bij me inwonen. Maar ook dat geraakte opgelost. En toen kwam die haan.

In mijn tuin zit een haan, waarvan ik eerst heel tevreden was. Het driekoppig kippengezin dat hij vervoegt, lijkt heel gelukkig met de sociale structuur die werd geïntroduceerd. Alleen, zoals velen onder jullie ongetwijfeld weten maar ik dus niet, zo een haan kraait ongelooflijk luid. En niet zomaar eventjes tot de kippen wakker zijn, maar in feite vanaf het krieken van de ochtend tot tegen de middag onophoudelijk, en na de middag ook als hij nog goesting over heeft. Dat ging nog in de winter, maar nu de dagen zo lang zijn, begint dat al om half zes ’s morgens. Zelf heb ik daar geen last van, ik slaap aan de straatkant van mijn huis. Maar zowat alle buren worden elke dag urenlang geterroriseerd door dat beestje. Ik wou schrijven “Het is een beetje zoals de Sinksenfoor,” maar dat klopt niet want die begint pas rond de middag en duurt maar zes weken.

Uiteraard zoek ik naar een oplossing, liefst een waarbij ik de haan en zijn kippengezin samen kan houden en geen van allen in de pot moet draaien. Ik zal op LETS een oproep zetten, of er iemand de hele familie samen wil overnemen. Voor 20 stropkes. Over de geluidsoverlast ga ik zwijgen als vermoord. Dat is iets wat jullie nu weten, het is een voordeel voor wie de blog leest!

Wanneer niemand in de val wil trappen, kan ik nog altijd andere dingen aanbieden. Wie weet zijn er wel overtuigde flaminganten te vinden die hem willen komen doodschieten, onderwijl klauwaertse slogans scanderend. Nee, maar dat is nonsens. Als het echt zover komt dat ik het beestje moet slachten, zal ik zelf wel mijn verantwoordelijkheid nemen.

Ach, ik zie het nog wel goedkomen. Want dat is ook een merkwaardigheid in het leven: voor alle problemen die zich stellen, bestaat uiteindelijk wel een bevredigende oplossing. Tot de volgende keer!