Gastblog van Lyra- Dinsdag

Toen ik 13 jaar geleden in Belgie arriveerde, hebben mijn nieuwe vrienden hier besloten dat mijn echte naam iets te moeilijk was om regelmatig te gebruiken. Sinds die tijd ben ik dus  gekend als “Lyra”. Het maakt het voor iedereen een stuk handiger, niet waar? Zo een kleine en gemakkelijkere naam die je niet 4x moet herhalen en uiteindelijk moet je het toch spellen voordat iemand het verstaat. En zelfs dan durft men de naam achteraf toch niet opnieuw te zeggen, bang om het fout uit te spreken. Voila, Lyra ben ik in Belgie. 

Het ontdekken van Lets is één van de leukste ervaringen die ik in dit land heb kunnen meemaken. Het is voor mij een “zaadje” van een toekomstig Utopialand, een land waar geld en autos en vervuilende energiebronnen enkel in geschiedennisboeken te vinden zijn. Het heeft ons meer dan 4 jaar gekost tot dat we lid zijn geworden. Het leven was toen misschien te druk om nog tijd te kunnen maken om naar een Lets café te gaan. Ofwel waren we op wacht voor een extra duwtje in de rug. Dat duwtje was uiteindelijk de aankomst van onze 2 nieuwe familie leden, 2 hondjes die we hebben geadopteerd. Ik, uit Zuid Amerika en Martin uit Nederland, geen familie in Belgie. Wie ging met onze hondjes wandelen als we het druk hadden met werk, of als één van ons naar het buitenland moest? We zijn toen gauw lid geworden. Yieepeee! 

Ik kan mij nog steeds één van mijn eerste lets ervaringen herinneren. Ik moest op iemand haar baby passen, een “last minute”-achtig oproep die dringend bleek te zijn. Ik stelde mijzelf voor om haar uit de nood te helpen, indien ze niemand anders zou kunnen vinden. Baby-sitten stond niet oorspronkelijk in mijn “aanbod lijst” van lets, juist omdat ik het zo een grote verantwoordelijkheid vind, om voor iemand anders hun baby te zorgen. Ik ben wel dol op kinderen en deze eerste Lets baby was mega schattig, lief, intelligent, een ongeloofelijk kind! De moeder was zeer rustig en vol vertrouwen in iemand die ze nog nooit eerder had ontmoet, om voor haar baby te zorgen. “Wow, dacht ik” en dat heeft mij direct een zeer warm gevoel gegeven voor deze groep. Mensen vertrouwen elkaar puur doordat ze samen bij dezelfde groep horen. 

Maar ik had nog nooit een baby in een moderne winterbuggy moeten vastmaken, met al die touwtjes, knopkes en gaatjes waar nog een “winterlaag” (of hoe noem je zo een buggy slaapzakje?) op gemonteerd moest worden. Een serieuze puzzel vond ik toen, misschien uit een paniek gevoel dat mijn hersennen geblokkeerd heeft, omdat ik de baby op een bepaalde tijd bij de dokter moest brengen, om daar zijn moeder te ontmoeten. Ik had wel de moeilijkheidsgraad van de taak onderschat en ben misschien te laat begonnen aan de puzzel. Besloten om de baby toch te dragen en de buggy gewoon te duwen, kwestie van op tijd bij de bestemming te kunnen geraken. Na 5 minuten wandelen, merk ik dat hij toch zwaarder was dan ik dacht en zet ik hem dan toch weer in de buggy, binnen het slaapzakje, met 2 gordels even daarover, maar het was duidelijk niet zoals het moest. Hij bleef rustig aan het glimlachen en heeft zich misschien zelfs extra geamuseerd met mijn onhandigheid. Op tijd geraakt, oef! Een leuke avontuur dat mij meer motivatie heeft gegeven om meer te durven baby-sitten - misschien na het goed lezen van een buggy-handleiding.

Ondertussen hebben we waarschijnlijk al bijna honderd lets acties achter de rug en we zien het nog steeds zitten. Tussen de zeer toffe lets acties hebben we natuurlijk ook enkele grapigge situaties meegemaakt. Ik denk bijvoorbeeld aan een  verknoeid kapsel, dat ik achteraf zelf in de spiegel moest gaan “herstellen”, toestellen letsen die helemaal niet volgens de beschrijving klopten, mensen die geinteresseerd blijken te zijn in een workshop maar die uiteindelijk bij onverwacht goed weer niet komen opdagen en andere verrijkende ervaringen. Maar zelfs zulke situaties worden snel gerelativeerd doordat de positieve ervaringen veel sterker blijven plakken. We leren altijd met elke interactie. Is dat niet juist wat leven zo mooi en waardevol maakt? Bedankt, letsers!! Wat een schitterend volk zijn jullie!!