Gastblog van Peter - Dinsdag

Haan en André Brasseur

Met die haan gaat het de slechte kant uit. Ik heb nog steeds geen bestemming voor het beest gevonden en intussen blijft hij de buren ambeteren. Daarnet nog zag ik dat café Het Meuleken, in de Ferrerlaan aan de hoek met het Van Beverenplein, op zoek is naar overnemers. De huidige bewoner wil zowel het woongedeelte als het café verlaten. Hopelijk ligt het aan de leeftijd en het feit dat hij de aanhoudende stroom probleemdrinkers beu is. Maar ik kan niet naast de toevalligheid kijken dat de achterkant van ’t Meuleken aan mijn tuin grenst, waar dat kraaiende monster zijn ding doet…

 

De soundtrack van het afgelopen weekend was voor mij het nummer “Early Bird” van André Brasseur. Het begon al vrijdag, toen een vriend me het liet horen op zijn iDeM (een soort iPod). Maar omdat we ons op een kwis van voetbalploeg SK Vinderhoute bevonden en andere muziek luid door de boxen bleirde, kon ik er niet veel van maken.

 

De zaterdag ging ik met diezelfde vriend naar André Brasseur luisteren op de Mariakerkse kermis met de mooie naam Zomerlief. Het was een optreden in kleine kring, in een zaaltje van het Claeys-Bouaertkasteel. Hoewel ik geen enkel nummer kende, was de show zeker de moeite waard.

 

Brasseur gebruikte de ritmesectie van zijn keyboard als begeleiding, maar dat betekende hoegenaamd niet dat hij voor de rest niet kon spelen. De vingers van de man, die eruitzag als een kruising tussen Guy Mortier en een sympathieke versie van Paul Jambers, dansten virtuoos over de toetsen en toverden de wonderlijkste boogie-woogies uit het hammondorgel en de stage piano ernaast. Ik speel zelf ook een amateuristisch lijntje piano, maar toen ik deze Waal bezig hoorde, leek het me beter om mijn hele santenkraam maar op straat te zetten.

 

Halfweg het optreden speelde Brasseur zijn grootste hit, “Early Bird”. Afgezien van de onverstaanbare versie op de kwis had ik het nummer nog nooit gehoord. Gelukkig heeft de man zijn song tijdens dat optreden drie keer herhaald, dus intussen ben ik helemaal mee. Geen slechte schijf, het is zo een swingend orgelmelodietje dat doet denken aan het vrolijke Saint-Tropez zoals we dat kennen uit de gendarmefilms. Het loopt vooruit op zijn tijd en anticipeert ietwat de discoperiode die er in de jaren ’70 aan zou komen. Brasseur beweert dat hij het nummer op vijftien seconden heeft geschreven, op een gefrustreerd moment omdat zijn producer niks moest weten van de andere composities die hij had meegebracht. Het stukje van vijftien seconden improvisatie groeide uit tot een wereldhit, waarvan tien miljoen exemplaren verkocht werden. “Jaja, op vijftien seconden geschreven,” zegt Brasseur met humor. “En sinds 1965 probeer ik zoiets over te doen. Het is tot nu toe niet gelukt.”

 

Sinds die zaterdag heb ik al veel naar "Early Bird" geluisterd. En het is nu pas, met het schrijven van deze blog, dat de titel mij doet denken aan die ook altijd vroeg in gang schietende haan. Ik ga er echter niet mijn plezier door laten vergallen.

Tot de volgende keer!

Gastblog van Peter - Maandag

Dag Letsers

Het leven hangt aan elkaar van de problemen. Los je er een op, dan duurt het niet lang voor het volgende zich stelt. Mogelijks is dat een goede zaak: mocht het niet zo zijn, we zouden ons ongetwijfeld doodvervelen. En er zou nooit iets zoals LETS in het leven geroepen zijn, wat toch een spijtige zaak ware. Want ik moet toegeven, hoewel ik eerst dacht te zijn terechtgekomen tussen chakra’s masserende, groene thee drinkende hippies, heb ik intussen toch vastgesteld dat het allemaal sympathieke mensen zijn. En het is een ideaal medium om probleempjes op te lossen, van jezelf of van anderen. Later zou ik graag wat concrete LETS-ervaringen met jullie delen, maar eerst moet me nog iets anders van het hart.

Wat is dat toch met Sven Ornelis? Tegen beter weten in las ik zijn column in Het Laatste Nieuws, waarin hij de activistes van Femen beschuldigt van niets meer te zijn dan inhoudsloze aandachtzoekers die de media best dood kan zwijgen! Tiens, nu dacht ik net hetzelfde toen twee radiopresentatoren zich aan een hijskraan in de lucht lieten trekken en daar twee weken een showke gingen opvoeren. Bovendien, inhoudsloos… Je moet al op een zeer specifieke manier stekeblind zijn om te geloven dat de gelijkheid tussen man en vrouw bereikt is. Dat is niet eens zo in België en als je het wereldwijd gaat bekijken is het helemaal een droeve toestand. Dat die madammekes, zonder iemand te verwonden of andermans goed te vernielen, een bestaand onrecht aanklagen, dat vindt Ornelis een belachelijke stunt. Hoogst onsympathiek is dat van hem.

Zo, ik ben ervanaf en kan terugkeren naar huiselijk problemen. Streven jullie ook nooit naar dat moment waarop je kan zeggen: “Zo, nu heb ik elk klein ongemak opgelost en zit ik safe voor minstens een maand of drie, waarin niets onaangenaams me zal overkomen.” Dat dacht ik toen ik het slot van mijn voordeur had laten herstellen. Via LETS, het mag gezegd worden. Toen kreeg ik problemen met weigerachtige huisbazen die zeer moeilijk deden over het toekennen van een vast verblijfsadres aan de mensen die bij me inwonen. Maar ook dat geraakte opgelost. En toen kwam die haan.

In mijn tuin zit een haan, waarvan ik eerst heel tevreden was. Het driekoppig kippengezin dat hij vervoegt, lijkt heel gelukkig met de sociale structuur die werd geïntroduceerd. Alleen, zoals velen onder jullie ongetwijfeld weten maar ik dus niet, zo een haan kraait ongelooflijk luid. En niet zomaar eventjes tot de kippen wakker zijn, maar in feite vanaf het krieken van de ochtend tot tegen de middag onophoudelijk, en na de middag ook als hij nog goesting over heeft. Dat ging nog in de winter, maar nu de dagen zo lang zijn, begint dat al om half zes ’s morgens. Zelf heb ik daar geen last van, ik slaap aan de straatkant van mijn huis. Maar zowat alle buren worden elke dag urenlang geterroriseerd door dat beestje. Ik wou schrijven “Het is een beetje zoals de Sinksenfoor,” maar dat klopt niet want die begint pas rond de middag en duurt maar zes weken.

Uiteraard zoek ik naar een oplossing, liefst een waarbij ik de haan en zijn kippengezin samen kan houden en geen van allen in de pot moet draaien. Ik zal op LETS een oproep zetten, of er iemand de hele familie samen wil overnemen. Voor 20 stropkes. Over de geluidsoverlast ga ik zwijgen als vermoord. Dat is iets wat jullie nu weten, het is een voordeel voor wie de blog leest!

Wanneer niemand in de val wil trappen, kan ik nog altijd andere dingen aanbieden. Wie weet zijn er wel overtuigde flaminganten te vinden die hem willen komen doodschieten, onderwijl klauwaertse slogans scanderend. Nee, maar dat is nonsens. Als het echt zover komt dat ik het beestje moet slachten, zal ik zelf wel mijn verantwoordelijkheid nemen.

Ach, ik zie het nog wel goedkomen. Want dat is ook een merkwaardigheid in het leven: voor alle problemen die zich stellen, bestaat uiteindelijk wel een bevredigende oplossing. Tot de volgende keer!

Gastblog van Hilde - Zondag

Laatste blogje van m’n blogweek. Ik stel vast dat m’n pen wat leeg is op dit moment. ’t Is ook
weekend, zondag, en de zon scheen vandaag (samen met een pittig windje).

Deze morgen ging Olé Pistolé door in het Pierkespark. De lokale Chiro trakteerde ons op een gratis,
uitgebreid ontbijt. Bij deze gelegenheid had ik ook een klein Lets-treffen georganiseerd voor Letsers
uit de Brugsepoort. Het Pierkespark zat behoorlijk vol, dus was ‘t even zoeken voor we elkaar
vonden. Mijn regenboogparaplu was het herkenningspunt, had ik vooraf afgesproken. Alles te samen
een 7-tal Letsers ontmoet (Brugsepoorters en gelegenheid-Brugsepoorters!).

Bij het ‘afscheid’ werd m’n regenboogparaplu prompt in beslag genomen door een klein
buurtbewoonstertje (?). Wou ze ook bij ons Lets-groepje aansluiten, of was het de grote paraplu met
kleurtjes die de doorslag gaf?? In elk geval, indien de mama en papa van deze kleine uk haar willen
begeleiden naar het eerstvolgend Lets-café van Lets-Gent, ze is welkom!!

Met dank aan Lieve voor de foto!

Met als conclusie dat er over ‘onze’ wijk, de Brugsepoort, heel wat te vertellen is, maar dat er op
sociaal en cultureel vlak ongelooflijk veel leeft en gebeurt, werd het Lets-treffen ook afgesloten. Wie
in mei graag nog een kwartet organiseert, maar nog geen ‘idee’ vond, kijk eens naar het programma
van ‘Het Bom Festival’ (8 – 11 mei, je kan zelfs bij Letsers thuis een optreden meepikken), of

bestudeer het programma van de Vieze Gasten voor de komende maand, of ga eens langs in Café
La Lys (in de vroegere Meubelfabriek in de Meibloemstraat) tijdens één van de aangekondigde
optredentjes, of breng een bezoekje aan De Ketting (25 – 26 mei) in de Kettingstraat, of ga eens
langs Ghentmade (20 mei) of stap gewoon eens binnen in Trafiek en hou het programma van
activiteiten daar in het oog, of... (ik ben vast één en ander vergeten!).

In elk geval: tot Lets, en wie weet zelfs eens tot in de Brugsepoort!

Gastblog van Hilde - Zaterdag

Een deel van de namiddag in de tuin vertoefd, vandaag. Veel wind, maar toch was ook de zon erbij.
Ik had me goed en wel geinstalleerd op m’n dakterrasje, in m’n ligzetel, en het begon te regenen.
Eerste poging mislukt dus. Later in de namiddag werd het echter weer droog, en lukte het om wat
tuinwerk aan te pakken: twee zakken nieuwe, rode houtschilfers uitgeharkt, een zak gedroogde
koemest verspreid tussen de planten, en de goed verteerde compost verspreid in de tuin. En hierbij
weer eens ervaren hoe deugddoend tuinwerk kan zijn, om te ‘zakken’ uit dat steeds zo actieve
hoofd van me, naar m’n lijf. Dat brengt rust en ontspanning. Én genieten van het resultaat achteraf:
heerlijk! Ik zag dikke regenwormen kruipen, dus ik concludeer dat het goed is.
Ik startte deze stadstuin op in het tweede jaar dat ik hier woonde (nu een 17tal jaar terug). Er stond
niets, behalve een verwilderd grasveld. Ik kreeg wat advies van een student-tuinarchitect, en door de
jaren heen evolueerde de tuin behoorlijk. Ik ben echter nog steeds heel blij met hoe hij eruit ziet!
Op deze kleine oppervlakte heb ik 3 leuke plekken om te vertoeven: m’n (tot voor kort) favoriete
plekje op m’n dakterras.

Neem ik van dit dakterras de tuintrap naar beneden, dan kom ik op m’n benedenterras, met tafel en
tuinstoelen.

Heel recent kocht ik een ‘hangzetel’ die ik achteraan in de tuin plaatste. Het beste kado dat ik
mezelf schonk sinds jaren. Blijkbaar is deze plek achteraan in m’n ‘cocoon-zetel’ nu heel sterk aan ’t
concurreren met m’n plekje op m’n dakterras. Ik vertoefde er de laatste tijd al meer, dan ik in al die
jaren voorheen deed. Heerlijk wiegend in het zonnetje, tussen de (nog uitlopende) planten. In de
zomer wordt dit een oase van groen.

Volgende week komt een Letser m’n achterste tuinmuur kaleien in een ‘zonnebloemgeel’. Daar kijk ik
enorm naar uit! Ik vermoed dat ik vanaf dan niet meer weg te slaan zal zijn uit die achtertuin.
Voor nadien ben ik plannen aan het maken rond het plaatsen van een houten tuinberging, in de
donkerste, achterste hoek. Ik ben al een poosje op zoek naar iets wat mij bevalt, en niet groot is.
Misschien heb ik vandaag (onder impuls van een andere Letser) een spoor daar naartoe gevonden.

De voorbije week kreeg ik een vraag doorgestuurd, van een buurtbewoonster, of ik op de
Ecotuinendag van Velt (1 juni) iets wil ‘presenteren’ in hun tuin over m’n wolproject Wollebol, en
daarbij ook iets wil vertellen over het project waarbij schapen grazen in de stad, langs bermen en op
taluds.

Maar wat weet ik daar zelf eigenlijk over??? Een aanleiding om eens wat te surfen, en te lezen
daarrond.

Ik had onlangs contact met ‘Pronatura’ (in m’n zoektocht naar ‘verse’ schapenwol), en kwam in
contact met één van de schaapherders. Pronatura heeft meerdere projecten lopen. Eén daarvan richt
zich op ‘Begrazing door schapen’.

http://pronatura.be/diensten/detail/begrazing-door-schapen:

“Pro Natura heeft een kudde met 322 schapen, waarvan 315 ooien en 7 rammen. Onze herders en
hun honden zorgen voor een alternatief en ecologisch maaibeheer van uw terrein.
Pro Natura kiest bewust voor begrazingsbeheer van natuur en landschapsgebieden omdat dit een
aantal voordelen biedt ten opzichte van machinaal maaibeheer.
Ons begrazingsproject in Gent bevat ook nog een educatief luik. Leerlingen van de Gentse scholen
(en particulieren of groepjes) kunnen een opleiding 'Herder voor één dag' volgen. Zo kunnen ze met
de herder en de kudde mee en leren ze alles over de voordelen van begrazing, welke vegetatie er
groeit en wat je allemaal met schapenwol kan doen.

(Een wandeling van 2 uur, waarbij je een heleboel informatie krijgt: moet ik toch eens gaan doen!!)

Voordelen van begrazen door schapen zijn:
• Begrazen is duurzaam en goed voor het milieu.
• Schapen drinken geen brandstof, enkel water.
• Via de mest en wollige vacht zorgen ze voor de verspreiding van plantenzaden.
• Schapen grazen onregelmatig: hier wat korter, daar wat langer. Zo geven ze de vegetatie
structuur.
• Schapen hebben een hoge aaibaarheidsfactor. Herder voor 1 dag is de ideale gelegenheid om
mensen te informeren over de meerwaarde.”

Een bijkomende meerwaarde is, dat schapen geen maaisel achterlaten. Bij machinaal maaien
op schuine bermen, blijft het maaisel liggen, wat ‘verruigen’ van de bermen tot gevolg heeft.
Bovendien treedt er geen beschadiging op aan hagen en bomen. De herder zorgt er verder voor
dat het zwerfvuil opgeruimd wordt (met maaimachines wordt dit ‘vermalen’ en verspreid).
Daarnaast ‘vermalen’ maaimachines ongewervelden, kleine zoogdieren en amfibieën die zich
schuilhouden tussen de planten. Bij begrazing met schapen hebben kleine diertjes voldoende tijd om
te ontsnappen.

Ik lees dat ‘Begrazen met schapen’ in Gent opgestart werd in 2010 als een soort proefproject voor
3 jaar. De stad Gent liet 2,4 km van de 27 km grasbermen in haar beheer, begrazen door schapen.
De dieren waren in mei, juni en september met hun herder te vinden op de bermen rond de
Blaarmeersen. Indien het project positief geëvalueerd werd, zou het in 2011 uitgebreid worden naar
andere bermen langs waterlopen.

In 2011 zette de Gentse Groendienst het project verder, in samenwerking met de vzw Pro Natura en
enkele stadsherders. Het te begrazen oppervlakte werd uitgebreid.
Langs de Coupure werd aanvankelijk een rasterbegrazing toegepast. Dat betekent dat de schapen
gedurende enkele weken in een beperkte zone graasden. Ze verbleven dag en nacht zonder
begeleiding op de berm. Dit leverde een aantal problemen: de schapen werden vaak opgejaagd,
wellicht door blaffende honden. De schapen raakten er door gestresseerd. Drie maal belandde er
ook een schaap in het water, en er werden schapen gestolen. De betrokken schaapherder stopte in
wederzijds overleg, de samenwerking.

Om dit te voorkomen zou vanaf 2013 gekozen worden voor begrazing met herder, en zouden er
betere voorzorgsmaatregelen genomen worden. Overdag zal de herder met zijn herdershond de
kudde langs de bermen laten grazen. Hij doet dat niet alleen langs de Coupure, maar ook langs de
A. Baertsoenkaai, de Bijlokekaai en de Henleykaai. De schapen zullen de nacht doorbrengen in een
kleine, goed omheinde nachtweide (in de Groene Vallei).

Aan passanten wordt uitdrukkelijk gevraagd:

Houd honden aan de leiband en laat hen niet blaffen naar de schapen. Dat voorkomt dat de schapen
schrikken en in paniek raken.
Geef de schapen geen brood of ander voedsel. Een normaal en gezond menu voor de dieren bestaat
uit gras en kruiden. Dat krijgen ze volop te eten op de bermen en in de weides.

Uitkijken naar de schaapherders en hun kuddes dus!!

De trol in m’n tuin is nog wat aan ’t bekomen van het ‘koude’ seizoen! Blij met elke zonne-dag, net als ik.

Gastblog van Hilde - Vrijdag

Vandaag een korte blog. Dit was een dagje van ‘wakker worden zonder tijd’, op het moment dat ik
daartoe in beweging kwam. In de voormiddag allerlei praktische en huishoudelijke dingetjes, en de
mails (altijd mails hé!). De rest van de dag hield ik vrij om ‘creatief’ bezig te zijn. ‘Iets maken – m’n
lang leven’, tegenwoordig veelal met wol.
Na een bezoekje aan trafiek, met m’n wol en haakpen, en intussen leuke babbels met Paul die daar
ook was, nu lekker thuis. Eerst nog even een Letser uit de buurt die langskomt om afspraken te
maken rond een klus. En dan ‘moet’ er niets meer.
Zo’n avondje voor een film bvb.. Buiten ‘regen’, misschien wat hout in het houtvuur, een brandende
kaars op m’n salontafel, en gezellige warmte en licht. Het einde van de week – overgave aan het
vrijdagavondgevoel, en de overgang naar het weekend maken. En ook al betekent dit niet dat ik in
het weekend ‘niets’ doe, toch gaat het vaak volgens een toch iets ander ritme.
Twee film-tips gaan door m’n hoofd, op dit moment. Twee films waar ik zelf heel erg van genoten
heb, al meerdere keren.

Heb je zin in een ontspannende, speelse, mooie film, die op een lichtvoetige manier toch heel scherp
tot nadenken aanzet? Kijk dan eens naar "La belle verte"! Heel fijn ook om met het hele gezin, samen
met de kinderen, van te genieten, lijkt me.

http://www.youtube.com/watch?v=_-yIZNXnd6Y

Een tweede, heel treffende en ontroerende film was voor mij: ‘As it is in heaven’. Uit een
commentaar over de film pik ik volgende woorden: “De personages in de film, waar zij voor staan,
zorgen voor veel herkenning bij ons allen. De thema’s verandering, normen en waarden, angst en
oh ja, (gekrenkte) ego’s, worden veelvuldig getoond... Een zoektocht naar waar iedereen echt voor
staat, de bron of essentie van ons allen."

Deze film vindt je niet op youtube. Je kan hem wel altijd eens leenletsen van me. Ik geef jullie hierbij
wel graag ‘Gabriella’s song’ mee uit deze film (met nederlandse ondertiteling). Kippevel-lied, zeker
nadat je de film bekeken hebt!

http://www.youtube.com/watch?v=JNG5RYGHtX4&gl=BE

En om te eindigen nog even deze:

Keep smiling, it’s Friday!

Gastblog van Hilde - Donderdag

Als vervolg op de blog van gisteren, even één foto van het Kompas wolatelier(tje) zoals het er na
vandaag al een stuk uitziet. We missen nog aankleding en... stoelen! Bij het voorbereiden van de
verhuis is nl. vergeten in te rekenen dat ook het Wolatelier stoelen nodig heeft ;-).

Gisterenavond had ik een vergadering van een werkgroep binnen Lets-Gent rond “Hoe kunnen we
mensen die werkelijk ‘strop’ lopen bij het Letsen, meer ondersteuning bieden en toch in de ‘Lets-
stroom’ helpen geraken”. Een moeilijk spanningsveld: enerzijds zijn we een vrijwilligersorganisatie,
en draait dus zo goed als alles op vrijwillige inzet. Anderzijds willen we toch een manier vinden om
een stuk ‘ondersteuning bij het Letsen - waar nodig’ meer vorm te geven, op een kwaliteitsvolle
manier. Nog te vroeg om hier uitgebreid op in te gaan, maar je hoort er in de toekomst vast nog
meer over.

Nu nog even een sprongetje naar een ander stuk van m’n leven:

M’n moeder is 78 (m’n vader 79!), en een nog heel pittige vrouw. Ze zingt in 2 koren, heeft een breed
sociaal netwerk, bakt wekelijks alle eigen brood, en ook alle taarten voor familiefeestjes enzomeer.
Naast de ‘naai- handwerk-, crea- microbe’ die ik o.a. van haar meekreeg (de zware professionele
naaimachine was een vast, permanent meubelstuk in onze keuken), hielp ik ook van kindsbeen af
met het bakken van taarten en maken van allerlei dessertjes (koken is niet aan mij besteed, maar
de ‘zoete’ keuken...!). Ik maakte m’n eigen receptenboekje, verzamelde daar al haar geslaagde

recepten in, en vul het ook nog regelmatig aan. Vorige week probeerde m’n moeder nl. nog eens
een ‘nieuw’ recept uit van een taart met peren en amandelen (Geslaagd!).

In het verleden bakte ik al vaker taart voor Letsers, of maakte ik een reeks potjes met bavarois, of...
Ik stelde een lijstje samen met m’n ‘gebak-aanbod’, dat op vraag te verkrijgen is.

Vandaag geef ik jullie een ‘eenvoudig’ recept mee van een lekkere appeltaart. Steeds een succes!
Voor mensen die het liever ‘suikerloos’ houden, voeg ik een leuk receptje toe voor koekjes zonder
suiker (met haver en rozijntjes).

Appeltaart

Ingrediënten:

200 gr bloem, 150 gram suiker, 2 koffielepels bakpoeder, 6 soeplepels olie,
5 soeplepels melk, 2 eieren, 2 koffielepels vanillesuiker, 5 appels.

Bereiding:

•

Meng eitjes met suiker en vanillesuiker tot een luchtig mengsel (handig met een elektrische
klopmixer).

•

Voeg olie en melk toe en blijf maar kloppen.

•

Vervolgens bloem en bakpoeder onder mengen.

•

Giet dit mengsel in een beboterde taartvorm.

•

Schil de appels en snijd ze in schijfjes.

•

Deze schijfjes schik je rechtop, naast elkaar in het ‘taartdeeg’. Mooi is dit cirkelvormig te
doen: een grote cirkel van appelschijfjes aan de buitenrand. Een kleinere cirkel appelschijfjes
binnen de grote cirkel.

•

Bakken: 30 min op 175°

Final Touch:

•

Maak een siroop van 75 gram bakboter, 75 gram suiker, 1 ei, 2 koffielepels vanillesuiker:
boter laten smelten in een steelpannetje, en de andere ingrediënten eronder mengen.

•

Na het bakken giet je dit sausje over de taart en plaats je ze nog 5 à 10 minuten terug in de
oven.

•

Taart uit de bakvorm halen en op een rooster laten afkoelen.

Foto uit het e-zine van april 2008!

Haverkoekjes zonder suiker

Ingrediënten:

200 gr volkorenmeel (kan ook met tarwemeel, maar neem dan iets meer meel, om te voorkomen
dat het deeg te vochtig is); 100 gr grove havervlokken; 200 gr rozijnen; 30 gr kokos; 40 gr olie (bvb.
olijfolie); 1 teelepel speculaaskruiden; 250 gr water

Bereiding:

Alle ingrediënten in een kom goed door elkaar mengen. Een bakplaat bekleden met bakpapier.
Vervolgens koekjes maken en over de bakplaat verdelen.

OF: Het deeg uitrollen tot een laag van 1 cm dikte, en er vierkantjes uit snijden van 7 x 7 cm.

OF: Koekjesvormpjes gebruiken, en een kleine hoeveelheid deeg in de koekjesvorm duwen.
Koekjesvorm vervolgens verwijderen (door vingers en koekjesvorm telkens even in bloem te duwen,
voorkom je kleven van het deeg).

OF: Kleine bolletjes maken van het deeg, en deze platdrukken tot koekjes van ongeveer 1 cm dikte.

De koekjes licht bestrooien met havervlokken, en +/- 35 min. bakken in een (voorverwarmde) oven
op 200°C.

Smakelijk! En tot morgen.

Gastblog van Hilde - Woensdag

Op woensdagvoormiddag vind je me steevast in ‘Het Wolatelier’ van vzw Kompas in Mariakerke
(Dienstverleningsorganisatie voor personen met een beperking en hun omgeving). Kompas heeft
diverse deelwerkingen. Ik werk ruim 2,5 jaar mee (als vrijwilligster) in de Dagbesteding. Een
jaar terug startte ik daar het Wolatelier op: verwerken van ruwe schapenwol tot kwaliteitsvolle
handmatig vervaardigde eindproducten, samen met een groepje cliënten.

Zo ook deze woendagmorgen... of beter gezegd, dat was toch m’n intentie. Vorige week zijn echter
alle ateliers en bureaus van de Dagbesteding, een aantal trajectbegeleiders en de volledige dienst
Vakantie en Reizen/Vrijetijd verhuisd van hun locatie op de Brugsesteenweg (Mariakerke) naar de
Beekstraat 1 (Mariakerke). Wat een klus!! En in deze chaos kwam ik deze ochtend terecht!

Het vroegere Kasteel Ter Beken, St Paulusseminarie, Internaat van het St. Lievenscollege... wordt nu
voor een deeltje ‘Kompas Beekstraat’. Een super locatie, met binnentuin, boomgaarden, bosje, water,
eendjes, onze eigen kippetjes, en wie weet in de toekomst onze eigen schaapjes!

Om even bij de realiteit te blijven: we krijgen maar een deel van het gebouw ter beschikking!

Deze plek is ons ook niet meer vreemd, omdat de moestuin, en het atelier ‘brandhout’ hier al een
jaar eerder terecht kwamen.

Het Wolatelier krijgt een eigen lokaaltje dat nog helemaal ingericht dient te worden. Deze ochtend
hebben we echter een deel van de aanwezige krachten gebundeld in de ruime keuken. Alles werd
afgestoft/afgewassen en kreeg een plek. Een gezellige ruime keuken met veel lichtinval en zicht op
de ‘wal’.

Morgen is o.a. het Wolateliertje aan de beurt (één van de voormalige zusterkamertjes – een stuk
kleiner dan de voormalige broederkamers trouwens!!) en kan er misschien al iets op foto?

Uit dit Wolatelier groeide m’n eigen project Wollebol (https://www.facebook.com/WolenBol).

Ik stel binnen dit project verschillende doelstellingen voorop:

° Ideeën en technieken m.b.t. wolverwerking delen, uitwisselen, uitdragen.
° Ingaan op allerlei mogelijke vragen en ondersteuning bieden 'op maat' bij het uitbouwen van
diverse projecten rond wolverwerking, met verscheiden doelgroepen (initiaties, projecten mee vorm
geven, ideeën en materialen uitwisselen of ter beschikking stellen).
° Eindproducten voorstellen en aanbieden (RecupDesign, eigen kanalen).
° Opsporen van 'oude', 'verloren' basismaterialen op zolders, in kelders en andere stoffige hoekjes,
met de bedoeling deze een tweede leven te geven, evt. te herstellen en opnieuw in gebruik te
nemen (kaardmolen, handkaarden, wolkaarder, spinnewiel, haspelaar, klossenhouder, weefkaders
en weeframen, bollenwinder, kleine wolmaterialen allerlei...)
° Een match maken tussen deze beschikbare basismaterialen en geinteresseerde wolwerkers of
wolateliers. (verletsen, verhuren, verkopen)

(voor nieuwsgierigen en geinteresseerden: Wollebol is ook te vinden op
www.ministerievanideeen.be - Minister van Wollebol; of op m’n persoonlijke site
www.creakringels.be - Wollebol)

Momenteel zet ik m’n projectje op verschillende manieren ‘in de wereld’. Je vindt Wollebol
binnenkort (5 mei) op de Eco Urban Crafts Market van Het Vogelnest (ook Letser bij Lets-Gent), en
daarna in De Ketting (initiatief van De Vieze Gasten in de Kettingstraat – 25 en 26 mei) en op de
feesteditie van Let’s Lousart in de Louisazaal in het Lousbergpark (26 mei). Eens dit allemaal achter
de rug wordt het wellicht uitdenken van een ‘wol-reeksje’ naar kinderen toe.

Om dit promo-blogje te beeindigen, kan ik niets anders dan er ook nog een ‘Wollebol-foto’ aan
toevoegen.

Het ‘Wollebol’ Team!

Morgen heb ik het weer over iets anders; de aanzet voor m’n donderdagblogje zit nl. al in m’n hoofd!
Daag!

Gastblog van Hilde - Dinsdag

Goeiemorgen nog eens. Vandaag met de wekker – wat ik zelden doe. Ik hou niet van wekkers! Ze zijn
zo agressief!!

Straks begrafenis van m’n vader z’n zus en familietafel, en daarna naar Alice. Zo gaat een dinsdag
hééél snel voorbij. Een vreemde combinatie ook: het levendige van een jong kind, het afscheid van
iemand die een lang leven achter zich heeft.

Op 21 maart ll. Kreeg Aliceje een vermelding in de krant n.a.v. de Werelddownsyndroomdag. Ook op
haar school maakten ze daar een speciale dag van.

http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=BLELE_20130321_001

De ouders van Alice maakten de keuze voor ‘inclusief onderwijs’ (een kind met een beperking loopt
school in het reguliere onderwijs, met ondersteuning. De eindtermen vormen niet de ‘ultieme’
leerdoelen) om verschillende redenen: naar school kunnen gaan in de buurt, samen met de broers
op eenzelfde school les volgen, deel kunnen uitmaken van de ‘gewone, doorsnee’ samenleving,
erbij horen, leren van andere kinderen (kinderen met Down Syndroom pikken veel op van andere
kinderen, en komen zo verder in hun ontwikkeling), ...

De keuze ‘voor’ inclusief onderwijs is absoluut geen pleidooi ‘tegen’ buitengewoon onderwijs. Het
is wel een pleidooi voor inclusief onderwijs als volwaardige keuzemogelijkheid voor ouders met
een kindje met een beperking, naast de andere mogelijkheden. Het ‘goed voelen’ van het kind blijft
steeds voorop staan, de inclusieve school en de leerkracht dienen extra ondersteuning te krijgen in
het inclusieproject, voor de ‘inclusieve’ leerling wordt gewerkt met een ‘individuele leerlijn en eigen
doelstellingen’. Ouders vormen een volwaardige en (doorgaans) betrokken partij in het hele proces.

De vereniging ‘Ouders voor Inclusie’ formuleerde een 10tal krachtlijnen die zij vooropstellen hierin:

1. Inclusie is een keuze.
2. Inclusie overstijgt het vakjesdenken.
3. Inclusie = participatie.
4. Inclusief onderwijs als motor voor inclusief leven.
5. Inclusie vraagt ondersteuning.
6. Inclusie bevordert zelfontplooiing.
7. Inclusie als aanzet tot kwaliteit van bestaan.
8. Inclusie, een zegen voor de samenleving.
9. Inclusie is een mensenrecht.
10. Inclusie is een permanent proces.

http://www.slideshare.net/oudersvoorinclusie/krachtlijnen

Veel staat of valt met de openheid en de mentaliteit van de school, de ondersteuning van school en
leerkracht. Op dit moment is ook de inzet, betrokkenheid, draagkracht van de ouders nog vaak van
doorslaggevend belang.Het zijn zeker niet enkel verhalen met alleen rozengeur en maneschijn (maar
welk ‘verhaal’ is dat wel?). Het zijn verhalen met ups en downs, twijfels, onzekerheden, tegenstand
vaak, maar ook mooie en menselijke verhalen op toffe scholen met gedreven leerkrachten. Ook
de ouders van de andere leerlingen ervaren dit zo vaak als heel positief: “Ik ben zo blij dat Alice in
de klas zit bij S.. Je ziet compleet andere kanten in hem naar boven komen in contact met Aliceje.”
Kinderen leren dat dit ‘gewoon’ is, erbij hoort in het leven, dat alle kinderen anders zijn, ieder zijn
kwaliteiten heeft; ze leren omgaan met diversiteit.

Alice ‘weet wat ze wil’! Ze leert heel graag rekenen, schrijven, lezen. Ze is zo trots op haar – steeds
overvolle – boekentas. Er moet véél mee in die boekentas, van school naar huis, van huis naar school.
Dat bepaalt zij! En ze is sterk! En als die boekentas toch té zwaar is, geeft ze aan: ‘moeilijk’! En krijgt
ze hulp. Maar altijd eerst ‘zelf doen’. Da’s (meestal!) haar moto.

Alice krijgt ION (Inclusief Onderwijs) begeleiding, en gaat ook nog naar het revalidatiecentrum. Ze
gaat heel graag naar school, en neemt daar een volwaardige plaats in. Iedereen kent haar.

Een van de ‘sterktes’ van Aliceje, voor mij, is haar ‘verbindende’ kracht: ze heeft al zoveel mensen
bij elkaar gebracht, in verbinding gebracht met elkaar. Gewoon daardat ze er ‘is’. Doordat haar ‘zijn’
mensen in beweging zet, op diverse (mooie) manieren. Van bij de aanvang van haar ‘prille, moeilijke’
start in haar leventje. En ook letterlijk: ze strekt haar armen uit, trekt mama aan de ene kant en mij
aan de andere kant naar zich toe, en geniet hier intens van.

Volgens T. (broer) wordt Alice later dokter: ze houdt van schrijven, en kriebelt, op de lijntjes, als
een dokter: onleesbaar. Wanneer je dokter bent, geeft dat echter niet. Alle dokters doen het zo.
Alice wordt trouwens een heel lieve dokter! Wanneer iemand pijn heeft, ziek is, ... ontfermt ze zich
daarover met alle overgave, aandacht, liefde die ze in zich heeft. Heel zacht, meelevend... en met een
stevige knuffel: ‘Pijn??? Rusten! Genezen zijn!’ en ‘zalf en plakker op’! Wie zou niet graag naar zo’n
dokter gaan?

Valt het op dat ik een ‘fan’ ben van Aliceje, en dat ‘Inclusief onderwijs’ (en een inclusieve
samenleving) me heel genegen zijn??!

Fijne dag nog!!

Communiekadootje voor Alice, komende zondag. (dit is echter nog een verrrassing voor haar, en de
familie! Hou het dus stil!!)

(Vervaardigd door BOISart: www.boisart.be)

Gastblog van Hilde - Maandag

Goeiemorgen!

Mijn blog weekje gaat van start. Leuk om dit eens te doen, en toch ook een spannende uitdaging om
te zien of het me lukt om dit elke dag een plekje te geven.

Ik ben Hilde, de enige ‘Hilde’ binnen Lets zonder ‘extensie’ achter m’n naam ;-). ’t Is intussen ook al
9 jaar geleden dat ik lid werd van Lets-Gent. M’n belangrijkste motivatie was beroep te kunnen doen
op een kring van mensen voor kleine klussen, mankementen in m’n huisje, kleine hulpjes hier en daar
voor zaken die ik zelf niet kon, of niet wilde doen (ik kan veel, maar vind niet alles even leuk). Ik heb
een handige vader, die veel werkjes voor me opknapte, maar ik wou ook niet steeds beroep op hem
blijven doen. Intussen is die vader, nog steeds handig, alweer een stuk ouder, en heeft hij zelf ook
niet meer de ‘drive’ om zo intens aan de slag te zijn. En intussen vraag en bied ik binnen Lets veel
meer dan waar ik aanvankelijk mee startte. Als de ‘Lets-bal’ gaat rollen, rolt hij gewoon verder, voelt
het voor mij.

9 jaar Lets, met actievere en minder actievere periodes (binnen Lets absoluut geen probleem). Een
lange tijd waren we met 80 à 90 leden. Dat gaf het gevoel dat ik het nog kon ‘overzien’. Ik kende vele
van de leden bij gezicht, naam, woonplaats. Op dit moment (april 2013) is dit helemaal niet meer
haalbaar. Lets groeit, verandert, blijft evolueren. Dat voelt voor mij als een goede en ook boeiende
zaak. Meer Letsers in mijn buurt bvb. (Brugsepoort), waardoor ik toch een deel ‘lokaler’ ga Letsen.
Het is ook doorgaand aanpassen, bijsturen waar nodig. Maar niets blijft ‘hetzelfde’, alles is altijd in
beweging, verandert, evolueert... Dus waarom zouden we niet meegaan in deze beweging?

Van gewoon lid ‘rolde’ ik de voorbije jaren zowat in het bestuur, en werd daarnaast ook ‘ombuds’
(gedeelde functie met Johan). Bij infovragen of ‘onoplosbare kwesties’, welkom dus!

Naast Lets ben ik ook ‘bezig’ met een aantal andere ‘leuke projectjes’.

Minimaal twee keer in de week neemt Aliceje een belangrijke plek in in m’n dag. Alice is 7 jaar,
heeft Down syndroom, loopt school in het eerste leerjaar in een ‘gewoon’ leefschooltje (inclusief
onderwijs), en heeft 2 oudere broers die naar dezelfde school gaan. Ik begeleid haar als persoonlijk
assistente, en geniet hier volop van. Alice is een kind als geen ander (en dus een kind als elk ander!).
In één van de volgende blogs vertel ik hier zeker nog meer over.

Daarnaast heb ik een jaar terug een ‘Wolatelier’ opgestart binnen de Dagbesteding van vzw Kompas
(Mariakerke), een werking voor mensen met een mentale beperking of een arbeidshandicap. Wij
werken hoofdzakelijk met lokale, ruwe schapenwol. Het Wolatelier loopt lekker op dit moment, en
daaruit groeide ‘Wollebol’, mijn eigen wolproject, dat op dit moment volop uit de ‘startblokken’
schiet. (iets meer in een volgende blog?!)

De dag roept, met een nog behoorlijk volle agenda op deze maandag. Dus laat ik het hier even bij.
Hopelijk komt het zonnetje er straks nog door! En kan ik ook daar van genieten!

Tot morgen.

Hilde

Verslag Babybeurs

Zondag 14 april vond de eerste baby/kinderbeurs van lets-gent plaatst!

Jawel, je leest het goed… zondag de 14de, net die dag dat de zon eindelijk eens volop wou uitbreken!
Toch kwamen acht gemotiveerde letsers opdagen om kleertjes, speelgoed en babyuitzet van hun
(gewezen) kleine dreumes uit te stallen. Eens iedereen boven vertoefde, in het zaaltje van vzw
Trafiek, opperde iemand de idee om onze spulletjes buiten uit te stallen… want écht, die eerste
zonnestralen deden zoveel deugd dat het zonde was om binnen te zitten. Even beneden polsen of dit
mogelijk was en jawel, wij terug naar beneden met pakken en zakken.

De mozaïekverhoogjes in het Pierkespark deden perfect dienst als uitstalkraampjes. Nu was het enkel
nog wachten op letsende kopers… en wachten… en wachten… en wachten…
Helaas, geen enkele letser is komen opdagen!! Jammer! Onderling kon er gelukkig wel een beetje
geletst worden. Het was niet veel, maar toch iets.

Verder genoten we van de zon en onze kennismaking met elkaar want nog niet alle letsers hadden
elkaar al eens ontmoet. Dat was dat dan toch geslaagd!

Bedankt aan vzw Trafiek dat we gebruik mochten maken van het zaaltje dmv stropkes en bedankt
aan de moedige letsers die wel aanwezig waren!

Katcha

Gastblog van Lyra - Vrijdag

Weer eens een zéér interessant artikel tegengekomen, met als titel: “News is bad for you – and giving up reading it will make you happier” (bron: http://www.guardian.co.uk/media/2013/apr/12/news-is-bad-rolf-dobelli). De titel kan misschien wat overdreven klinken, maar ik was toch eens benieuwd naar de argumenten gepresenteerd in de tekst. De schrijver vergelijkt onze relatie met het nieuws zoals het op TV en gewone kranten wordt gebracht als onze relatie met suikerrijke gekleurde snoepjes: het vervuld onze verslaving aan snelle “kicks”, maar het brengt ons niets waardevol. Integendeel. Volgens hem werkt het “snel en voorgekauwd” nieuws als een blokkering voor onze hersenen, die weinig of niets meer moet nadenken, en dat alles zomaar aanvaart zoals het gepresenteerd wordt. Op dezelfde manier waar we nu bezig mee zijn om meer kwalitatieve voeding te consumeren, zouden we ook dezelfde aanpak moeten gebruiken en selectiever worden in wat we ons hoofd wel of niet binnen laten. Als we ons denkvermogen, geheugen, creativiteit en concentratie willen blijven oefenen en zelfs ontwikkelen zouden we liefst meer aandacht moeten geven aan diepgaande artikels of boeken, dingen die onze hersenen op een positieve manier zouden stimuleren. 

Ik kan mij nog goed herinneren dat ik als 14- of 16-jarige elke kans zou grijpen om door een vrouw magazine te kunnen bladeren, nieuwsgierig naar de jurken die gedragen werden door de prinsessen of beroemdheden, of wat ze wel of niet hadden gedaan, wie is bij wie gekomen en wie is van wie gescheiden. Ik weet het, dat is wel gênant om in het openbaar toe te geven, maar het was ook zo. Ik kon mezelf een beetje troosten met het feit dat ik tenminste de roddel magazine’s zelf niet durfde te kopen. Maar ik miste ook geen gelegenheid om ze te lezen als ik op bezoek was bij de tandarts of bij de kapper. Gelukkig moest ik niet elke dag bij de tandarts of bij de kapper zijn en ook gelukkig had ik thuis een hoop boeiende boeken die mij hebben geholpen om afstand te nemen van die roddel-wereld. Die boeken hebben mij ook geholpen alles wat ik lees of hoor niet onmiddellijk als dé waarheid aan te nemen, maar eerst ook andere kanten van hetzelfde verhaal na te gaan. 

Het is ongelofelijk hoe snel we als “poppetjes” bespeeld kunnen worden door een of andere politieke beweging of een of andere grote industrie. Om maar even een recent voorbeeld op te noemen, heeft Barrack Obama een paar weken geleden de “Monsanto Protection Act” getekend terwijl de media iedereen netjes heeft afgeleid met de discussie van wel of niet toestaan van het homo-huwelijk. De gevolgen van Monsanto “boven de wet”  te hebben gezet zijn nu nog onvoorstelbaar, maar ik vrees dat we allemaal nog in de komende jaren een grote prijs hiervoor zullen betalen. 

In Brazilië werkt het enorm goed om de bevolking af te leiden met hun dagelijkse dosis van voetbal (er is altijd een of andere wedstrijd aan de hand), carnaval en “novelas” (nationale soap series). Zo worden er belangrijke beslissingen genomen op het moment dat iedereen enkel aandacht heeft voor hun eigen entertainment. Het gaat soms om beslissingen met wereldwijde gevolgen zoals een gans deel van de Amazon te kappen, waarbij duizenden indianen ofwel doodgaan ofwel dakloos worden, en dat om plek te maken voor een of andere sojateelt veld van grote multinationals, of soms om maar nieuwe voetbal stadiums daar te zetten. 

Ik dacht dat zulke afleidingen geen kracht zouden hebben in landen waar het merendeel van de bevolking van een goed onderwijs systeem heeft kunnen genieten. Maar ik merk hoe snel men, zelfs hier in Vlaanderen, zich laat afleiden door het regelmatig lezen van uitspraken van bvb een of andere zotte politicus. Dit terwijl er zoveel boeiende artikels worden geschreven, die ons zoveel meer op kunnen brengen. Ik denk bijvoorbeeld aan inspirerende verhalen zoals van de man die op zijn eentje een groot woestijn-achtige gebied vol bomen heeft geplant, 30 jaren lang, waar nu een prachtige bos te vinden is. Of de ontdekking van een technologie dat energie voor onze dagelijkse leven zou kunnen voorzien uit zeewater, en over de auto die kan rijden op lucht. Of over de president van een land die zijn salaris grotendeels uitgeeft aan de goede doelen en zelf zo eenvoudig mogelijk leeft. Of het verhaal van een dorp in India, waar er 111 bomen worden geplant voor elke meisje dat geboren wordt, om de schade van teveel mensen op ons planeet te kunnen compenseren. Of voor wie absoluut beroemdheden wil volgen, zijn er ook talloze Hollywood top-sterren die zich engageren in mooie campagnes om het leven van kinderen in de derde wereld te helpen verbeteren of om mensen bewust te maken over de gevolgen van onze levensstijl op deze planeet... ik zou pagina’s vol van mooie voorbeelden kunnen schrijven (als er tenminste geen afwas + koken op mij stonden te wachten). Zo zijn er ook veel boeken met waardevolle kennis of met levensverhalen die onze blik op het leven veel breder zouden kunnen maken. Ik zou enorm graag zo een tijd-machine willen hebben om de tijd af en toe te doen stretchen zodat ik op mijn gemakske al die verhalen kan lezen. 

Voor wie op de hoogte wil zijn van wat dagelijks gebeurt in onze wereld zijn er ook genoeg diepgaande, betrouwbaarder kanalen. Kanalen waar er dingen verteld worden door mensen die de gebeurtenissen zelf hebben meegemaakt, of die verschillende standpunten over één bepaalde situatie aan de lezer aanbieden en hem zijn eigen conclusies laat trekken. 

Onafhankelijke journalisten zijn voor mij grote helden van onze tijd. Het is niet evident om de aantrekkingskracht van groot geld te kunnen weerstaan. Zo vraag ik mijzelf nog altijd af hoe een Diëtiste Vereniging, hét orgaan van een land die vermoedelijk het groot publiek moet informeren over hoe men gezond moet eten, in hemelsnaam gesponsord mag worden door grote voedingsbedrijven, zoals Coca Cola of Danone? Hoe kunnen we nog steeds ons geloof plaatsen in “wetenschappelijke” studies die ook vaak gesponsord mogen worden door zulke grote bedrijven?

Wat ik wel heel mooi vind is dat zulke zaken wel snel in het daglicht komen tegenwoordig. Het blijft niet meer onder de lakens zoals vroeger. Zoals eerder gezegd in een vorige blogstuk, ben ik zéér dankbaar dat we vandaag voorgeschoteld worden niet enkel met misleidend of oppervlakkig nieuws maar dat we ook andere kanten van verschillende “medailles” mogen ontdekken, als we het maar willen. 

Fijn weekend letsers!!

Gastblog van Lyra - Woensdag

Gisteren een schitterende werkdag gehad bij Stad Gent, waar ik 4 veggie workshops moest geven. Het was in het kader van hun eerste “departementsdag”, een soort team-building dag waar de afdelingen groen, milieu en gezondheid met elkaar in contact kwamen. Voor de gelegenheid hebben ze verschillende workshops georganiseerd voor een 300-tal medewerkers, waaronder 4 vegetarische kookdemo’s. Waar er oorspronkelijk plaats was voor maximum 20 deelnemers per beurt, hebben ze toch 30 inschrijvingen binnen laten komen voor elke sessie. Ik blijf benieuwd hoeveel deelnemers zouden ingeschreven zijn geweest indien er onbeperkte plaatsen beschikbaar waren. 

13 jaar geleden toen ik voor het eerst mijn voeten op Belgische bodem zette, had ik nog de droom dat ooit iedereen tenminste de kans zou moeten krijgen om hun geërfde eetgewoonten in vraag te kunnen stellen. Ik geloofde dat indien juiste en eerlijke informatie over de verschillende aspecten van onze voeding - gezondheid, milieu impact en ethische implicaties - ter beschikking was voor iedereen, dat veel mensen gemakkelijker bewuste keuzes zouden durven maken die hun kijk op leven voor altijd zouden kunnen veranderen. Wat toen voor mij een utopische droom was, werd snel de realiteit. Tegenwoordig vind iedereen veel onafhankelijke en betrouwbare informatie over de “achtergrond” van hun voedsel.  Op deze manier wie weloverwogen keuzes wil maken vandaag hoeft niet meer slachtoffer te zijn van media propaganda. 

Tot 20 jaar geleden was het verhaal heel anders. Toen was er nog veel verwarring over wat men wel of niet moest eten om gezond en sterk te zijn. Op deze manier zijn de meeste kinderen van onze wereld - ik inbegrepen - opgevoed: je moet vlees eten, punt. Op school hebben we bijna allemaal geleerd dat dierlijke producten een belangrijk deel uitmaakte van een gezond dieet. Het ging verder zelfs: melk van een andere diersoort zouden we ook moeten drinken om aan genoeg calcium te geraken. Stel je voor de absurditeit hiervan: er is geen enkel volwassen dier in het natuur die nog melk consumeert, zeker niet het melk van een andere dier.

Overvloed aan informatie, voor alle smaken, hebben we vandaag eenvoudig bereikbaar. Aan de andere kant, werd er ook al door meerdere bronnen bewezen dat wij mensen een grote tendens hebben om informatie uit de hoop te pikken dat onze eigen gewoonten en voorkeuren bevestigd. Maar dat is weer een andere verhaal. Tenminste hoeven we niet meer deel te nemen aan één of ander geheim groepje om bepaalde facetten van de waarheid te mogen ontdekken. Dit is voor mij al een groot teken van de mooie tijd die we nu beleven.

Gastblog van Lyra - Maandag

Onlangs een zeer goede tekst gelezen bij Kif Kif van een jonge moslima, wonend in België. Het ging om haar open brief aan iemand die haar probeerde te overtuigen dat “islam en vrouwenemancipatie onverenigbaar zijn”. In het begin van haar open brief lees ik: “(...)de waarheid is dat er geen moslimjonkvrouwen zijn die gered dienen te worden door een 'verlichte profeet' anno 2013.” (uit: http://www.kifkif.be/actua/antwoord-van-samira-azabar-aan-etienne-vermeersch-mag-het-gedaan-zijn-met-riddertje-spelen) Aanleiding voor deze discussie was een interview dat deze dame had gegeven aan “De Wereld Morgen”, met als titel: “Mensen denken vaak dat ik geen rationeel denkend wezen zou zijn omdat ik een hoofddoek draag".

Het beeld van een vrouw met een hoofddoek doet heel veel stof opwaaien, overal in de westerse cultuur. Het is voor mij ook heel lang iets geweest dat mij leidde tot het stellen van vele vragen over vrijheid. Het bracht ook het gevoel mee van een man-dominante cultuur die de vrouwen onderdrukken. Ik dacht dus ook, onbewust, dat die vrouwen “gered” wilden worden. Maar dat was voor dat ik enkele vrouwen uit de islamitische geloof heb leren kennen. Die vrouwen leken mij even gelukkig - misschien zelfs gelukkiger - dan veel van mijn westerse vriendinnen. 

Vrijheid. 20 jaar geleden, deed ik een paar maanden stage bij een groot bedrijf. Daar moest ik horen van één van de bazen dat “de enige echte vrijheid die we hebben is binnen onze hoofd”. Op dat moment zijn de deuren voor een nieuwe wereld van mogelijkheden voor mij opengewaaid. Ik, die tijdens mijn jeugd zoveel energie en tijd had verspild in het vechten tegen tirannie en misbruik van macht. 

Tijdens mijn zoektocht naar wat vrijheid zou kunnen betekenen, ben ik veel meer vragen tegengekomen dan kant-en-klare formule’s om daar uit te geraken. Wie is eigenlijk vrij in onze maatschappij? Ik ben bijvoorbeeld nooit gevraagd geweest in mijn tienertijd of ik überhaupt een beha wou dragen. Alle meisjes vanaf die leeftijd moesten een beha dragen - en dat voor de rest van hun leven. Nu we toch begonnen zijn over “hoofddoek”, zou ik ook heel graag zo een doek willen dragen - wat zou dat een super oplossing zijn voor mijn “bad-hair-days”! Mag ik dat doen zonder dat ik uit de islamitische wereld kom? Dat denk ik niet. Voor mij de mooiste kledij in de wereld zijn de kleurrijke jurken en doekjes uit India. Als het kon, zou ik enkel in zulke outfits rondlopen. Maar dat zou ook niet gaan hier, vrees ik. Zelfs hippies en andere alternatievelingen, die achter vrijheid van expressie staan en die juist niet ‘als schapen’ de “stroom”  willen volgen, ook zij hebben een eigen “dress code”, als ze aanvaard willen worden binnen de groep. 

Waar ik ben opgegroeid, als een vrouw een goed job positie wil hebben en houden, moet ze haar gezicht dagelijks dekken met make-up en wekelijks haar nagels laten verven. De mannen worden daar ook niet gespaard: wie niet naar voetbal wil kijken en niet graag daarover praat, wordt snel bestempeld: “homo!”  Maar als zulke niet-uitgesproken-regels niet gedicteerd worden door een of andere god, door wie dan? 

Wie de film “La Belle Verte” gezien heeft kreeg nog extra leuke vragen als “huiswerk”. In de film komen enkele mensen van een andere planeet op bezoek op aarde en proberen enkele aardse gewoonten te begrijpen. Er wordt bijvoorbeeld aan een vrouw gevraagd waarom ze lippenstift gebruikt. Ze antwoordt dat het was om er mooier uit te zien zodat mensen van haar zullen houden. De mens van de andere planeet blijkt dat niet te begrijpen en vraagt haar dan terug: “ze houden niet van jou, als je dit niet gebruikt?” 

Vrijheid kan misschien toch iets zijn dat enkel binnen ons hoofd bestaat maar voor mij is het besef daarvan juist dé vrijheid! Terwijl ik op een wereldwijde absolute vrijheid wacht, geniet ik volop in dit land van een enorme opluchting dat ik enkele leuke vrienden mag hebben die zich helemaal niet ergeren als ik geen make-up gebruik. Wat een schatten zijn ze toch!

Gastblog van Lyra - Zaterdag

Er wordt tegenwoordig bijna overal in de wereld serieus gesproken en geschreven over de afnemende toestand van de bijen populaties. Er komen zelfs heel mooie initiatieven op tafel, die oplossingen proberen te bieden om tenminste een deel van de bijen nog te kunnen redden. Er wordt dus bijvoorbeeld in sommige grote steden op ons continent zaadjes van wilde bloemen gratis uitgedeeld om mensen meer wilde bloemen in hun tuin, terras of balkon te laten planten. Prachtig, hé! 

Wat ik tot kort geleden niet wist was over de donkere kant van een tuin met veel ornamentele planten, zoals het merendeel van de (mooiste) tuinen die we overal zien. Veel van de bloemen die verkrijgbaar zijn in tuinwinkels, die de meeste mensen in hun tuin hebben staan, blijken geen reproductieve organen te hebben. Dat wil zeggen dat de bijen niets daarmee kunnen doen. Maar door hun mooie kleuren hebben die bloemen wel een aantrekkingskracht op de bijen. De bijen begrijpen niet hoe het komt dat een bloem geen pollen heeft en zo blijven ze zoeken, zoeken, zoeken, maar kunnen geen eten vinden. Door deze vruchteloze zoektocht worden ze erg moe en sommige verhongeren onderweg. Het is niet enkel de bijen die dat niet kunnen begrijpen, want ik snap het ook niet hoe en waarom het produceren en verkopen van zulke planten, die niets goeds doen voor het natuur - integendeel, ooit toegelaten is geworden. 

Misschien heeft dat te maken met onze cultureel-geërfd concept en visie van wat “schoonheid” is. Zou dat de redenen zijn? Wie heeft ooit de trend gestart van steriele bloemen als “mooi” te beschouwen, terwijl er duizenden prachtige bloemen groeien spontaan overal, gratis gezaaid in onze tuinen door vogels, wind en insecten. Wie heeft ons ooit overtuigd dat wilde planten als “onkruid” moeten behandeld worden zodat we extra centjes moesten uitgeven aan het kopen van bij-onvriendelijke planten? 

Toen we 4 jaar geleden in ons huidige huis zijn komen wonen hebben we besloten om enkel wilde planten te hebben in de tuin, planten die ofwel eetbaar zijn of bekend om hun geneeskrachtige werking. Het was ongelofelijk hoe snel een tuin vol komt te staan met allerlei kleuren en dat met relatief weinig werk. Bij onze buren ligt zo een wekelijks gemaaid gazon, waarbij geen speur te zien is van een andere soort plant. Zelfs een paardebloem durft zijn zaad in die tuin niet te laten vallen. Rond het gazon zijn er een tiental plantjes, netjes op een rij, zonder dat er iets tussen elke plant de grond bedekt, enkel de blote aarde. Ik denk dus niet dat ze onze tuinkunst hebben kunnen begrijpen. Niet dat hun goedkeuring voor mij van enige belang was, maar het was soms opvallend de manier waarop ze naar onze tuin keken. 

Terwijl ik mijn gedachten bij die vraag had, over wat bepaalt onze huidige onderscheiding van wat schoon is en wat niet, ongeacht de gevolgen ervan, had een vriendin op facebook een grappige foto gezet. Een man in lederen laarzen tot bijna aan zijn knieën, een zeer strakke rode zwembroek, die enkel zijn “essentials” bedekte, en dan - hier komt het beste - een X-vormige fel rode riem die van de schouders naar zijn taille ging. De rest van zijn lichaam was ongedekt. In één hand hield hij een revolver en op zijn gezicht een lange hangende snor. Die man op de foto in de kinky kledij was niemand minder dan Sean Connery - ja, je hebt het goed gelezen - in zijn good old times 007 (voor wie met zijn eigen ogen de foto wil zien, ga maar naar: http://www.worldoffemale.com/top-ten-sexy-men-with-beards/ en scroll down tot je Sean Connery vindt in zijn “sexy” outfit). Het was mij duidelijk dat men met dit beeld het model wou laten schijnen als de meest sexy man ter wereld - dat was Sean Connery toen ook zo beschouwd. De vrouwen van die tijd vonden dat beeld duidelijk kei aantrekkelijk, daar is er geen twijfel over. 

Dit beeld heeft mij niet opgewonden gemaakt, maar heeft mij wel veel hoop gebracht dat we binnen een 10-tal jaar ook met dezelfde ogen zullen staren naar een foto van een tuin van tegenwoordig. We kunnen ons dan afvragen waarom we zo een onnatuurlijk model ooit mooi konden vinden. Tegen dan zullen onze velden, ongecensureerd, gedekt zijn met de allermooiste kleuren uit het natuur, waar de bijen hun lekkerste maaltijden onbeperkt uit kunnen halen. Die hoop heb ik nu heel erg nodig om verder aan een mooiere wereld te blijven werken. 

Gastblog van Lyra - Donderdag

Ik kom langs een letser uit mijn buurt om een broek te passen. Het zag er goed uit in de webwinkel maar ik dacht dat het veiliger zou zijn om hem eerste toch te passen voordat ik enthousiast hem in mijn winkelwagen zou toevoegen. Plots wordt het aan mij gevraagd: “waarom heb je hem nu pas besloten te letsen? Hij staat in de webwinkel al langer dan één maand”. Ze had de broek opnieuw op de webwinkel gezet, want na één maand wordt een product uit de lets winkel weggehaald. Een op het eerste gezicht onschuldige vraag leidde tot een keten van gedachten in mezelf. Ik had de broek inderdaad niet eerder gezien. Waarom? Ik moest even nadenken voordat ik aan haar een eerlijk antwoord kon geven. Zo confronterend als het mocht zijn, moest ik toegeven dat ik voor de eerste keer in mijn leven een maat 42 ging passen. Even slikken. 

12 jaar geleden kocht ik maat 36, het jaar daarop was het al 38 en 2 jaar later was ik al bij 40. Tot nu toe kon ik mezelf min of meer goed troosten met het excuus van “als professionele kokkin, moet je toch wel iets zwaarder zijn. Een te slanke kok komt ook niet zo betrouwbaar over”. Maar ik wou natuurlijk niet enkel gezien worden als “kok”. Dan schoot snel de volgende troost-poging door mijn hoofd, iets dat ik van een zeer toffe en knappe vriend ooit had gehoord, dat hij liever “happy fat women” had. Soms werkte dit wel. Maar soms ook niet, als ik in de “echt-goed-nadenken” mood was. Dan kwam er snel een predikend stemmeke in mijn hoofd: “C’mon, ‘happy’ én ‘slank’ valt zeker te combineren”.

De broek toch maar niet geletst. Ik had één week voordien serieus besloten om van die 20 overtollige kilos af te zijn. “Waarom nu?”, had je aan mij kunnen vragen “die kilos zijn al veel langer bij jou, had je ze ook niet eerder gezien?” - zoals bij het geval van de broek. De motivatie waar ik al lang op wacht voor stond om dé stap te zetten kwam uiteindelijk van... raad maar: ja, weer eens van mijn hondjes. Ik vrees dat ik over hen elke dag kan schrijven als er hier niet gecensureerd wordt ;-). Die schatten hebben ondertussen ook 20% meer gewicht in hun lichamen dan wat ze zouden moeten dragen. We werden door de dierenarts gewaarschuwd dat er negatieve gevolgen kunnen zijn voor hun gezondheid - dingen die we ook al lang wisten, maar die we ook moesten horen, op deze manier. We hebben van die mega dure brokjes moeten kopen - een dierenarts moet ook ergens zijn brood kunnen verdienen - en de honden mogen uitsluitend een vaste hoeveelheid van dit voer per dag eten, niets meer. Erg drastisch, ik weet het. Ik vond het nooit eerlijk om ze op dieet te zetten terwijl we alles aten wat we zin in hadden, wanneer we er zin in hadden. We konden moeilijk hun schooiende oogjes-trick weerstaan en gaven ze wat hier en daar wat extraatjes. Awel, de oplossing leek mij simpel: ik stap ook mee op dieet. Dat is het tenminste eerlijk. Voila. 


De praktische aanpak had ik al lang voor mijn ogen: veel groenten eten, zoveel als ik wil, wat fruit en de rest in beperkte mate. Liefst helemaal geen granen, maar ik wil het mij ook niet te streng maken anders hou ik het toch niet vol tot het eind resultaat. Precies met die instelling van “veel groenten eten” in mijn gedachten kwam ik tot het idee om een groententaart te maken. Dat doe ik normaal gezien nooit thuis, want het is veel te veel werk om voor maar 2 mensen klaar te maken. Als we iets speciaals willen eten nodigen we vrienden uit, want voor ons lukt het wel om maar in een kwartier iets lekkers te kunnen toveren. Ik besloot om deze keer gebruik te gaan maken van de schitterend initiatief van “thuisafgehaald” (http://www.thuisafgehaald.be) en ik bood porties van mijn groententaart aan op hun site. Ik kreeg direct 2 geinteresseerden. Super, hé!! Dankzij thuisafgehaald ben ik vandaag dus gered van weer eens mijn rauwe wortelen, selder en andijviebladjes te moeten eten, misschien met een linzen soepje of boontjes. In plaats daarvan heb ik kunnen genieten van een vullende - toch low calorie! - warme en gekruide maaltijd. En nu, 5 uur na mijn avond eten, heb ik nog steeds geen “cravings” meer. Thuisafgehaald: echt een aanrader!

Gastblog van Lyra- Dinsdag

Toen ik 13 jaar geleden in Belgie arriveerde, hebben mijn nieuwe vrienden hier besloten dat mijn echte naam iets te moeilijk was om regelmatig te gebruiken. Sinds die tijd ben ik dus  gekend als “Lyra”. Het maakt het voor iedereen een stuk handiger, niet waar? Zo een kleine en gemakkelijkere naam die je niet 4x moet herhalen en uiteindelijk moet je het toch spellen voordat iemand het verstaat. En zelfs dan durft men de naam achteraf toch niet opnieuw te zeggen, bang om het fout uit te spreken. Voila, Lyra ben ik in Belgie. 

Het ontdekken van Lets is één van de leukste ervaringen die ik in dit land heb kunnen meemaken. Het is voor mij een “zaadje” van een toekomstig Utopialand, een land waar geld en autos en vervuilende energiebronnen enkel in geschiedennisboeken te vinden zijn. Het heeft ons meer dan 4 jaar gekost tot dat we lid zijn geworden. Het leven was toen misschien te druk om nog tijd te kunnen maken om naar een Lets café te gaan. Ofwel waren we op wacht voor een extra duwtje in de rug. Dat duwtje was uiteindelijk de aankomst van onze 2 nieuwe familie leden, 2 hondjes die we hebben geadopteerd. Ik, uit Zuid Amerika en Martin uit Nederland, geen familie in Belgie. Wie ging met onze hondjes wandelen als we het druk hadden met werk, of als één van ons naar het buitenland moest? We zijn toen gauw lid geworden. Yieepeee! 

Ik kan mij nog steeds één van mijn eerste lets ervaringen herinneren. Ik moest op iemand haar baby passen, een “last minute”-achtig oproep die dringend bleek te zijn. Ik stelde mijzelf voor om haar uit de nood te helpen, indien ze niemand anders zou kunnen vinden. Baby-sitten stond niet oorspronkelijk in mijn “aanbod lijst” van lets, juist omdat ik het zo een grote verantwoordelijkheid vind, om voor iemand anders hun baby te zorgen. Ik ben wel dol op kinderen en deze eerste Lets baby was mega schattig, lief, intelligent, een ongeloofelijk kind! De moeder was zeer rustig en vol vertrouwen in iemand die ze nog nooit eerder had ontmoet, om voor haar baby te zorgen. “Wow, dacht ik” en dat heeft mij direct een zeer warm gevoel gegeven voor deze groep. Mensen vertrouwen elkaar puur doordat ze samen bij dezelfde groep horen. 

Maar ik had nog nooit een baby in een moderne winterbuggy moeten vastmaken, met al die touwtjes, knopkes en gaatjes waar nog een “winterlaag” (of hoe noem je zo een buggy slaapzakje?) op gemonteerd moest worden. Een serieuze puzzel vond ik toen, misschien uit een paniek gevoel dat mijn hersennen geblokkeerd heeft, omdat ik de baby op een bepaalde tijd bij de dokter moest brengen, om daar zijn moeder te ontmoeten. Ik had wel de moeilijkheidsgraad van de taak onderschat en ben misschien te laat begonnen aan de puzzel. Besloten om de baby toch te dragen en de buggy gewoon te duwen, kwestie van op tijd bij de bestemming te kunnen geraken. Na 5 minuten wandelen, merk ik dat hij toch zwaarder was dan ik dacht en zet ik hem dan toch weer in de buggy, binnen het slaapzakje, met 2 gordels even daarover, maar het was duidelijk niet zoals het moest. Hij bleef rustig aan het glimlachen en heeft zich misschien zelfs extra geamuseerd met mijn onhandigheid. Op tijd geraakt, oef! Een leuke avontuur dat mij meer motivatie heeft gegeven om meer te durven baby-sitten - misschien na het goed lezen van een buggy-handleiding.

Ondertussen hebben we waarschijnlijk al bijna honderd lets acties achter de rug en we zien het nog steeds zitten. Tussen de zeer toffe lets acties hebben we natuurlijk ook enkele grapigge situaties meegemaakt. Ik denk bijvoorbeeld aan een  verknoeid kapsel, dat ik achteraf zelf in de spiegel moest gaan “herstellen”, toestellen letsen die helemaal niet volgens de beschrijving klopten, mensen die geinteresseerd blijken te zijn in een workshop maar die uiteindelijk bij onverwacht goed weer niet komen opdagen en andere verrijkende ervaringen. Maar zelfs zulke situaties worden snel gerelativeerd doordat de positieve ervaringen veel sterker blijven plakken. We leren altijd met elke interactie. Is dat niet juist wat leven zo mooi en waardevol maakt? Bedankt, letsers!! Wat een schitterend volk zijn jullie!!