Om de zoveel tijd verschijnen er oproepen op de mailinglijst in de aard van: “Help! Ik sta in ’t rood! Wie kan mij helpen om stropkes te verdienen?” of “Help! Ik sta onder nul! Hoe moet ik boven nul geraken?” Onlangs kreeg ik een mail met de suggestie de limieten af te schaffen, want… “het gaat toch niet om die stropkes en die limieten beletten mensen met weinig stropkes te LETS'en!” Blijkt zelfs dat leden die te weinig stropkes hebben om een dienst te vergoeden dan maar overstappen op euro’s, of, in het beste geval, de “betaling” uitstellen tot ze voldoende stropkes hebben. Om het maar niet te hebben over leden die wetens en willens diensten vragen, terwijl ze goed weten dat ze niet genoeg stropkes hebben om de dienst in kwestie te vergoeden.
Wat er gebeurt in LETS is heel erg verschillend met wat er gebeurt in de euro-wereld waarin we zijn opgegroeid. Als we klein zijn gaan we onze ouders mee naar de winkel en zien we hen van alles uit de rekken nemen, daarmee naar de kassa gaan, wat papiertjes aan dekassamevrouw/-meneer geven of een kaart in een machientje stoppen en dan kunnen ze ongestoord met al dat lekkers en moois naar huis. Het duurt een paar jaar alvorens we de link leggen met de dagelijkse afwezigheid van mama en/of papa: tijdens die afwezigheid beseffen we dan, werken ze en daardoor verdienen ze de papiertjes waarmee ze spullen kunnen kopen.
Zo werkt het niet in LETS! Je gaat niet “ergens” stropkes verdienen om ze dan “ergens” uit te geven. In LETS maak je deel uit van een groep en de leden van die groep bewijzen elkaar allerhande diensten, ver-LETS'en allerhande goederen aan elkaar. Je doet “van alles” voor anderen en die zelfde anderen doen “van alles” voor jou. Het evenwicht is belangrijk en dit evenwicht in de gaten houden is ieders verantwoordelijkheid. Weet je nog, met een “jojo” spelen? Jojoën is wat we doen in LETS! De ene keer boven nul, de andere keer eronder, dit doet er niet zoveel toe, als we maar bezig blijven.
job0 - Johan Boelaert
voorzitter
