Toen ik lid werd van Lets voelde ik me heel blij: in één klap was ik verbonden met bijna 300 mensen. Maar het is toch niet zo eenvoudig, dat LETS’en. Ik ben nu al enkele maanden lid en toch heb ik nog nauwelijks ge-LETS’t. Een keer vroeg iemand eens om een taart voor een feest en dat zag ik wel zitten. Ik heb toen een mailtje gestuurd met een aantal vragen, maar ze bleken al genoeg taartenbakkers gevonden te hebben. Voorbije week had ik zo een pijn aan m’n rug dat ik dacht, dat een massage me veel deugd zou doen, maar dat is ineens veel stropkes en ik weet nog niet zeker of ik die dan wel ga kunnen terugverdienen. Ik ben helemaal niet zo handig of zo, veel heb ik niet te bieden. Misschien is het gewoon niets voor mij, dat LETS’en.
☹
WW
Dag WW,
Die verbondenheid met al die mensen is schoon en boordevol mogelijkheden, maar op zich ook erg abstract. Echt boeiend wordt LETS’en in mijn ervaring pas als die grote woorden kleine handen en voeten krijgen. Je hoeft daarvoor echt niet te wachten tot je een voorraad stropkes hebt. Het belangrijkste zijn niet die stropkes, maar de transacties. Weet je, WW, ik begrijp dat je enige schroom voelt, maar je hebt niets te verliezen, integendeel. In jouw plaats zou ik een vraag stellen, al was het maar een hele kleine, want vragen brengen beweging en openen de weg. Bijvoorbeeld: wie kan me even helpen met m’n eerste stappen in LETS-land? Het zoeken hoort erbij, net als het vallen en opstaan. Elke LETS-ervaring is een klein stukje van het antwoord op vragen als ‘Hoe kunnen we delen?’ ‘Wat kan ik betekenen voor anderen?’ Of gewoon een nieuwe vraag die onderzocht wil worden.
☺
Fons
(aka Adinda)
