Verslag LETS docu-kwartet ‘Women are Heroes’ :
Op 6 december jl. trokken we met een all female LETS-kwartet naar de Vooruit in Gent. Daar werd, als onderdeel van het Festival van de Gelijkheid, de documentaire Women are Heroes getoond. Een verhaal over die andere heldinnen op andere continenten … daar wilden we meer over weten ...
De Franse straatkunstenaar en fotograaf JR (°1983, precieze identiteit onbekend) trok drie jaar lang de wereld rond om portretten te maken van buitengewone vrouwen die overleven in omstandigheden die wij in het Westen amper kunnen vatten.
JR omschrijft zichzelf als “photograffeur” : hij ‘wildplakt’ zwart-witportretten van monumentaal formaat op gebouwen, vergelijkbaar met de manier waarop een graffiti-artiest zich de openbare ruimte toe-eigent. Hij doet dit vanuit een sterk politiek en sociaal engagement, om een kritische spiegel voor te houden.
Voor Women are Heroes reisde JR tussen 2008 en 2010 naar de sloppenwijken van Rio de Janeiro (Brazilië), Nairobi (Kenia), Monrovia (Liberia), Phnom-Penh (Cambodja) en Jaipur (India) om er vrouwengezichten te fotograferen. De foto’s benadrukken niet de armoede, maar de vitaliteit van de vrouwen. Volgens JR dragen vrouwen de gemeenschap, maar zijn mannen op straat het meest zichtbaar. De media tonen het geweld en de criminaliteit, maar de enorme vitaliteit in deze wijken blijft doorgaans onderbelicht. De foto’s werden in de wijken zelf, maar ook op diverse andere plekken in de wereld in de openbare ruimte geplakt : op de muren van kerken en moskeeën, zijkanten van bussen en treinen, op de bodem van een leeg zwembad. Overal wordt ingespeeld op de specifieke situatie ter plekke. Van het project werd een documentaire en een boek gemaakt.
De vertoning in de Vooruit was een unieke kans om met dit project kennis te maken, vond ook Anaïs Van Goethem : ze besloot er een kwartet van te maken. Els Verheyen, Evy Van Wesemael en Marijke Cornelis schreven zich in. Nadien werd bij een natje in het café van de Vooruit geanimeerd nagepraat.
Wat vonden we ervan ?
Organisatorisch waren er wel wat bultjes in ons parcours : de film was verplaatst naar een andere zaal en begon een kwartier te vroeg (!). De zaal was ook vrij klein, waardoor de specifieke filmstijl – met de felle kleuren en snel bewegende beelden doet het een beetje denken aan een hiphop-videoclip – na een tijdje wel vermoeiend werd.
Inhoudelijk vonden we het een sterk verhaal. Confronterend : zouden we het zelf kunnen ? Bewonderenswaardig ook : inderdaad echte heldinnen, die in barre omstandigheden en ondanks de eigen tragische levensgeschiedenis, de kracht vinden om zich in te zetten voor een beter leven voor de meisjes en jonge vrouwen in hun buurt.
We waren ook onder de indruk van de empowerende kracht die van een sociaal-artistiek project kan uitgaan. De erkenning van de inzet van deze vrouwen voelde als ‘voedsel voor de ziel’ voor hen en voor de toeschouwer. Waar we nieuwsgierig naar blijven : werd er met de vrouwen nadien een band onderhouden ?
(bron : Wikipedia)
1 opmerking:
:-) mooi! :-)
Een reactie posten