Woensdag – naaikransdag!
Er zijn zo van die dingen, die een mens alzeleven al wil doen.
Tot nu toe had ik er geen tijd voor gemaakt. Ah ja, want “geen tijd” : andere dingen gedaan. Dit jaar
echter, zat het allemaal mee : geen andere hobby, opleiding voor andere job afgewerkt, aanbod vlak
in de buurt.
Watte? Een patchworkgroepke! In het LDC hier in de buurt : het Lokaal Dienstencentrum, het
buurtcentrum.
Het bevalt me helemaal, dat stukskes aan mekaar knutselen, dat spelen met kleur. En de koffieklets.
Toevallig zitten in deze groep vooral zeventigers en tachtigers samen. Het zijn vooral vrouwen die
een betaalde job gedaan hebben (niet evident bij die generatie), in het onderwijs, bij justitie, de
politie ...
Ze wisselen hun ervaringen uit over dienstencheques (de kuisvrouw die weken na elkaar niet komt,
en niemand laat hen dat weten), over perikelen van kinderen en kleinkinderen (die soms bij oma en
opa komen inwonen door de duurte van huishuur, en de cultuurclash die dat kan geven), over de
kafkaïaanse regelingen als je weduwe wordt (en midden het verdriet zit), de beste adresjes om in
een sociaal restaurant te eten, én herinneringen aan het Gent van vroeger.
Recent zijn er een paar jongere mensen bij gekomen, vijftigers zoals ik, en een dertiger! Er wordt
heel wat afgelachen !
Zoals die keer dat de tachtiger die bij de politie gewerkt had (administratie), vertelde over de tijd,
toen er bij echtscheiding nog een schuldige moest aangewezen worden. Een vrouw belde naar het
politiekantoor. “Ik heb mijne man gevolgd, hij is dàt hotel binnengegaan bij zijn vriendin, nu moete
gulder subiét komen en hem betrappen!” De telefonist had heel serieus gevraagd : “Madammeke, is
uwe man ne vluggen of ne tragen?” Gans het politiebureau zat in den duik te proesten ...
Jaja we leren heel wat bij daar!
Donderdag, vandaag dus, ging ik op bijscholing voor apotheekassistent, voor als ik in die sector m'n
jobke terug zou opnemen. Of misschien wordt het wel iets heel anders!
Adel
