Kwartet 4: Viervoeterskwartet

Viervoeterskwartet

De herfst fluistert zachtjes dat de winter komende is.
Langs de autrostrade woelen de auto's voorbij,
terwijl de bladeren aan de overkant meewaaien in de bomen.
Nauwelijks iemand hoort het geruis van de bries die door de bomen ruist.
Maar wij hebben het die zondagavond gevoeld,gehoord en doorwandeld!
Vier tweevoeters met vier viervoetertjes.

Weg wandelend van de drukte van de autostrade wordt het alsmaar donkerder.
Toon Hermans zou zingen; "Wat ruist er door het struikgewas?"
Het blijkt  een bewegend lampje te zijn  ter hoogte van bijna twee meter.
Een keer wat anders om een letser te ontmoeten... 
"Dag lampje,zit er een LETS'er onder jouw hoofd?!
De woefs stemmen meteen toe in geblaf en de twee aanwezige twee-voeterkes zeggen bijna gezamenlijk;
 'yep ,van LETS!"

Aan de lichten van de autostrade staat nog iemand te wachten...met z'n allen daarnaartoe om te verwelkomen.
Gesnuffel van hond naar hond.En dan kennis maken van mens tot mens!

Gelach en stilte!
Innerlijke gedachten en belevingen...en stapjes van de viervoeterkes die met hun snoet de roedel willen bijeen houden.

Kwartet 3: Cinema 'Het diner'

Kwartet cinema ‘Het diner’

 

Hoe ons cinema-kwartet 'Het diner' het kwartet 'Het witte scherm' werd.

Op vrijdag avond 15 nov hadden Els, Moniek, Dani en ik (Corinna) afgesproken om 

naar de film 'Het diner' te gaan in de Sphinx.

Iedereen van ons had enthousiast het boek van Herman Koch gelezen en 

we waren benieuwd of de film het boek goed zou kunnen weergeven.

Om 19.30 spraken we af aan de filmaffiche in de inkomhal van de Sphinx, zodat we nog even de tijd hadden om kennis te maken in de fauteuils van het zolderzaaltje waar Het diner zou worden afgespeeld.

Op het moment dat wij vonden dat het toch lang begon te duren tot de 

reclame begon, kwam iemand van het cinema personeel ons meedelen dat 

er technische problemen waren en de film die avond niet meer kon 

vertoond worden. Dat hadden we nu echt niet verwacht!

Andere films waren ondertussen al begonnen. Zo moesten wij iets 

anders verzinnen en onze keuze viel op het Sphinx café next door. Het 

werd nog wel een gezellig avondje!

De essentie van het kwartetten was in elk geval geslaagd: wij hebben 

andere onbekende Letsers leren kennen! Als je nu hun namen in de 

Letsmails ziet passeren, kan je er daar nu tenminste een gezicht op 

plakken.

Een verrassende avond.Drie nieuwe mensen leren kennen die je nog nooit

hebt gezien,die toch dié film willen zien van Herman Koch. En.....dan

zien we die toch weer niet.Uiteindelijk toch leuk gebabbeld over koken,

leuke films die we wel hebben gezien, in het gezellige en warme

filmcafé waar net een tafeltje van vier vrij was.

Kwartet 2: Badmintonkwartet

Badmintonkwartet

Kwartetten ter kennismaking... en een badmintonkwartet geeft je de kans de badmintonminnenden onder de Letsers beter te leren kennen. De conclusie is dat ze komen in alle soorten. Ons kwartet bracht bovendien extra variatie doordat het bestond uit vijf spelers - badminton is tenslotte een blessuregevoelige sport dus een reservespeler kon nuttig zijn en zo heb je een vijfde man om het kwartet mooi in beeld te brengen: 

  

Maar, de 'typische' badmintonletser bestaat dus niet: die komt ofwel een half uur te vroeg op afspraak, of staat aan een sporthal aan de andere kant van Gent op het moment dat er op de eerste pluim gemept mag worden; het niveau varieert nogal: van dagelijkse waslijnbadmintonner in de langvervlogen jeugdjaren tot semiprofessioneel mepper die zowaar de regels van het spel kent; de conditie is duidelijk af te lezen aan de zweetplekken op de shirtjes: er zijn er die meer dan twee sporten per week aankunnen en er zijn computerschermstaarders die in de krant konden lezen dat 'zitten dodelijk is' en hun levensduur willen rekken met een occasioneel uurtje sport. Competitiviteit komt eveneens in verschillende mate: van tactisch gefluister binnen hetzelfde team tot netoverschrijdende speeltips: het kon allemaal. Er is gewonnen, er is verloren, maar na iedere match werden alle plakhandjes even sportief geschud. En dan zijn er naast de laatkomers ook de vroegvertrekkers, waardoor in de laatste speelminuten een nieuw soort badminton werd uitgevonden: geschikt voor drie spelers, waarbij na elke pluim een speler doorschuift. Zo werd in het laatste spel niet eens gewonnen, noch verloren, maar wel nog veel gemept. 

Een 15-tal Letsers mailden met badmintoninteresse: misschien de start van een Letse badmintongroep voor af en toe dat uurtje beweging? Er werd al een naam gesuggereerd: de 'Lets-meppers'. Deze eerste keer is er zeker naar voldoening gemept: op het pluimpje, op elkaars raket, op het eigen hoofd, en gelukkig voor het spel, ook heel vaak nergens op. Tot slot werd er bij wijze van après-badminton een glaasje gedronken en verdere kennismaking gepleegd in de cafetaria van sporthal Bourgoyen. Er zijn plannen voor een regelmatig badmintontreffen, bijvoorbeeld op vrijdagavond. Zo wordt Letsen ook zeer goed voor de gezondheid.

In volgorde van verschijning: Sabine, Geert, Frank, Danny, Monique

Kwartet 1: Filmkwartet ‘Il était une forêt’

Filmkwartet ‘Il était une forêt’

Zaterdagochtend 16 november, 10 uur. Terwijl de meeste mensen nog thuis zitten in hun pyjama en ochtendjas en het frisse en mistige weer buiten proberen te vermijden, fietsen 4 dappere LETS'ers naar de stad. Ze gaan samen naar een documentaire kijken @ de Sphinx.

Op het programma staat de nieuwste film van Luc Jacquet, “Il était une fôret”. Vandaag is er een speciale vertoning voor leerkrachten, maar elke leerkracht mag één persoon meebrengen. Ik ben de gelukkige die mee mag dankzij Indra. Ilse en Bregje zijn de andere twee van ons kwartetje.

We ontmoeten elkaar rond 10.30 uur aan de deur van de Sphynx en samen delen we een paar van onze eigen LETS-avonturen totdat de film begint. Het is even spannend of we aan een foto van ons kwartet zullen geraken, want als we mogen afgaan op ons groepje zijn smartphones nog niet zo doorgedrongen binnen LETS. Wij LETS'en een gsm als de onze kapot is en die gsm is zelden heel recent. Gelukkig heeft er Indra een waarmee ze foto’s kan nemen.

De film is adembenemend - echt, bijna letterlijk, want voor het eerst hoor ik geen enkel hoestje tijdens de ganse vertoning.  Kortom muisstil! Prachtige beelden, zalige sfeer en een vervullend gevoel deel van het leven van het bos te mogen zijn gedurende bijna anderhalf uur. Nadien gaan we iets smullen bij Exki, naast de Sphinx. Zo kunnen we nog extra leuke verhalen en tips met elkaar uitwisselen bij een lekker hapje en drankje.